...

Kiedy tu przyszłam byłam w 1 klasie liceum i jakoś tak wszystko było inaczej.

Minęło dużo czasu i tu nawet nie chodzi, że najpierw nie potrzebowałam kalendarza w pokoju, potem taki na ścianę do zakreślania, aż wreszcie takiego, który trzeba nosić ze sobą, żeby zapisywać rzeczy, które powinno się zrobić. Liczyło się to, żeby poznać siebie i świat. No i żeby zapisując myśli mieć miejsce na nowe i żeby już o tym nie myśleć.

Potem poznawałam blogowych ludzi. Niektórych znam już bardzo długo inni odchodzili od pisania blogów na pewno w inny rodzaj rozmyślania. Pojawili się też blogoczytający, a nie blogujący znajomi. I było fajnie przecież.

Ale teraz od dawna, kiedy wchodzę na naszą stronę wcale nie czuję chęci pisania, czasami przyjdę do kogoś i skomentuję i to wszystko. A nie chcę, żeby tak było. Może wrócę jeszcze dokładnie tu. Bo jak mam być nie 'moje' ? na razie buduję sobie słowny domek gdzieś indziej.

I w ten sposob zaczął się semestr 4 mojego kierunku studiow, dokładnie o 6.31

Skombinować nowe siły!

Na uczelni dziwnie, ale swojsko bardzo. Pogoda istnie wiosenna.

Trele -morele. Tak naprawdę to tylko przez chwilkę sobie pomyślę coś ważnego dla mnie i w ogóle, a potem mi to znika. I być może boję się za tym gonić.

Nowa znajomość, ktora nabiera ciekawszych kształtów, choć może nie, znaczy trudno o tym pisać.

Od nowa.

zbyt duzo niedogodnosci jest na blogi.pl

bo to chyba dobrze, żeby było takie miejsce, niekoniecznie zamieszkwane przez siebie, no właśnie lepiej żeby nie, bo jak tam wracać, w myślach, w pociągach, no i w ogóle. więc ja niewiele myśląc, może raczej czując ten spokój o zmierzchu, kamieniczki, mosty, rzekę taką jedną i wszystkie dobre wspomnienia, które mnie łączą, no to właśnie ja wybieram WROCŁAW na takie miejsce.

W międzyczasie gdzieś rósł podziw dla wiedzy Pana od historii oraz niewielkie zażenowanie za własną, gdzieś uśpioną wiedzę podczas odpowiedzi z literatury.
Żeby nie było tak dobrze na ferie scs i gramatyka języka staro-cerkiewno-słowiańskiego(bardziej o niebo lubiany od łaciny). TYDZIEŃ poza Kra. Jupi. Kat., Gl, K-K, Opo, Wro, Pozn, i jeszcze jakieś inne mieasta po drodze. Z powrotem przejeżdżam przez Gdy. Uśmiech.

Może już pora przestać się w to bawić?

Więc tylko o to chodziło?

I coraz większe trudności w mowieniu o emocjach własnych.

I spotkanie z Autorytetem na ktore się tak czekało, tak czekało...i prawie nic. Tylko to, że od Ciebie zalezy jaki Twój dotyk jest.

i to, że z tego studenckiego życia trzeba się wyrwać. I że ja bardzo chcę do tego wro., bo to jest dla mnie takie miejsce jak tamto miasto z jeziorem.

Środa-łacina. Być może potem oduczę się od tej podwórkowej.

16 dni do wyjazdu. Morze zimą. Rodzina. Bratek. Jak powiedział, że mnie kocha...takie to słdkie było, szkoda tylko, że to na mnie musi się uczyć co to znaczy tęsknić. Cieszę się, że dziecko daruje mi swoją miłość, ktora jak każda czasem jednakże boli.

I tak już całkiem z innej beczki. kolokwium z literatury, pytanie o sen jednego z książąt. Moja odpowiedź pisemna, na tym samym kolokwium przypis Pana od Literatury: "to Pani się chyba to przyśniło..."

milczenie złotem.

Na przedostatnim zaliczeniu taki cios chyba w moją godność. Tzn. z jednej strony, jeśli tej osoby nie szanuję, to nie powinno mnie to obejść, z drugiej...Najpierw dowiedziałam się, ba! żeby to chociaż sam na sam było, w każdym bądź razie dowiedziałam się, że językoznawczyni ze mnie nie będzie. A potem, że to przecież jakimś cudem udało mi się zaliczyć mój ulubiony w tym semestrze przedmiot na tak wysoką ocenę. Cóż, wydawało mi się, że ktoś posiadający wiedzę wie jaki słowa generują jaki przekaz. Poczułam się jak taka zupełnie niezdolna sierota, co tylko ściągać umie. A przecież tamta ocena pochodziła z ustnego zaliczenia. Nieważne. Potem biegłam na następne kolokwium, z bezsilności chyba trzęsły mi się ręce, ciężko było pisać, skupić się. Współczuję Panu, który to będzie odczytywać. Swoją drogą, na kolokwium poprawiłam sobie humor własnomyślnie. Na pytanie dlaczego prawosławni nie chcieli kalendarza gregoriańskiego prawie napisałabym, że ponieważ rozregulowało by to cykl ( w domyśle liturgiczny :)) Ale nie mogłam się powtrzymać od uśmiechu, tym bardziej, że ułożyło mi się zdanie, że księciu śniło się, że nadciąga katastrofa.

Jak już wszystko (prawie) było za mną, to dopadło mnie takie uczucie bezcelowości, taka pustka, że nie ma już dokąd biec.

Tym bardziej, że jakoś przedwczoraj pomyślałam sobie, że jeżeli ludzie tworzą sobie o mnie wrażenie na zasadzie widoku mojego postępowania, to ja im współczuję, może raczej sobie współczuję tego, jak mnie widzą.

Nasunęło się porównanie, że takim kotem w worku jestem.

Wydawało mi się, że ludzie w moim wieku są duzi tacy i wiedzą, co robić w życiu, a ja im dłużej żyję tym bardziej nie wiem i wszytsko co robię wynika z tego, że nie wiem, nie mam pojęcia co ze sobą zrobić.

Wczoraj miałam niespodziankę taką wielką. Różę niespodziewajną dostałam. Czerwoną. I to było takie niespodziewanie niespodziewane, bo kojarzyłam go tylko z wyglądu, bo tak po nocy zarwanej, zmęczeniu wielkim, stresie i braku przykładania ostatnio uwagi do własnej kobiecości.

Po tych kołach to jedno tylko marzenie, jedna myśl, na którą można było wpaść-ZAPIĆ. Odłożyć na bok wszystkie pytania, które się kłębią, wszystkie zarzuty wobec siebie, własnej niedoskonałości.

Sztuczki w międzyczasie oglądane. Kiedy widziałam ten film poraz pierwszy zaczarował mnie. I jego główne przesłanie przeanalizowane. Skoro chce się mieć szczęście, to zawsze trzeba coś poświęcić i nie koniecznie jakąś pierdołkę.

I jeszcze pytanie-czy chcę być "zajebista" czy takim człowiekiem jak ten, który jest wśrodku. Gdzie jest granica?

Potem kolejne w moim życiu doświadczenia bytności we właściwym miejscu i czasie. Głowa kręciła się, kiedy kręciłam się jako całość stojąc po środku Błoń. Potem niezauważyłam, jak patrzyłam już w niebo leżąc na trawie, gwiazdy kręciły się nade mną. Początkowo nie było ich mało, potem można było zauważyć więcej. Potem rozmowa na ławce, czas szybko zleciał.

Ha! Najgorsze było to, że obudziłam się o 4 rano, w tym pokoju, w którym prawie już mieszkam i że pierwszy raz w życiu spałam w dżinsach. Ja mówię, że Trampkowa mnie tak spać ułożyła celowo! Ale te dżinsy o 4 rano to dla mnie największy sozk był :-) A prawdziwym już rano, kiedy można było się już ruszać, to dziwiłam się sobie jeszcze bardziej, że jednak całą noc w nich spałam. Przekonałam się właśnie, że wolę tradycyjne piżamki.

Rano pytania wróciły. Więc na wszelki wypadek wolę się uczyć. Co by nie chodzić i pytać.

Niemniej jednak dziś pierwszy egzam. Trzę się sprasować, zubrać,napisać jaknajszybciej i zdążyć jeszcze na wykład. W ogóle co u nas na wykładach się porobiło! Głowa mała. Co u nas się z egzaminami porobiło.Zwłaszcza od łaciny coś chcą.

Przerobiłam się na tyle, że ściąganie mi w krwi nie leży.Bo jak potem być dumnym z oceny.

Mój sposób życia odzwyczaił mnie od kontaktów często-częstych z płcią przeciwną. Zabawowe to takie.

Na dzisiejszy poranek ze mnie wszystko.

Jak widać przedsesyjne rozumowania mogą być kreatywne. Jeszcze tylko trzy tygodnie i ferie.

Ciekawe dokąd sobie wyjadę tym razem, bo nosi mnie nosi, co będę ukrywać.

Pierwszy raz od bardzo dawna napisałam zwykły papierkowy list.

Pierwszy raz w moim życiu zadano mi pytanie o moją orientację seksualną...Z jednej strony zdziwienie, bo na rzeczy oczywiste się nie odpowiada, z drugiej strony-to jestem już taka (hmm...) dojrzała, że . No właśnie.Za mojego dzieciństwa takich pytań się nie zadawało. (O!)

Sobotnia impreza była dosyć dziwna. Dwa podejrzenia, ale jedno na wszelki wypadek przemilczę, żeby nikogo nie zbulwersować. Rozmowa z mężczyzną typu chłopaczkowatego, podobizna którego od dawna wisi już sobie w moim pokoju na ścianie. Chwila później, jakaś przerwa na wymieszanie składów, przenoszenie informacji o współrozmówcach i dowiaduję się, że jestem pozerem. A potem, że bezpośrednia i rzeczywista.

A tak na marginesie, ale chyba takim jak najbradziej centralnym: to nie ja się zgubiłam, to to życie we mnie.

I żeby nie było, że w aka tak dobrze się mieszka- z Nową prowadzimy debaty o szufladzie. Nowa powiedziała, że nie zapukała mi do pokoju, ani nie powiedziała cześć, bo ciężki plecak na plecach miała.

Zaliczenie z scs z powodów zdrowotnych przeniosłam sobie na następny tydzień

I pewnie nie do końca chodzi o kaktusówkę, kukucośtam z Czech, trzeźwienie, gin, być może chodzi także o kotlety, pierogi i jajka, a może o ogólne przemęczenie.

Późnowieczorny spacer do nocnych aptek po lecytynę, chęć spania, chęć nauki i stres, chyba zaczęło mi zależeć.

I dystansu do większości ludzi coraz więcej. A u tych "czlowieków-enklaw", to nawet sobie czas od czasu pomieszkuję. Więc spaceruje po akademiku ze śpiworem, piżamą,szczoteczką...W ogóle akademik to zbyt dziwna struktura. Sztuczna trochę. Niemniej jednak momentami przyjemna do egzystencji w niej.

Takie coś, kiedy odczuwa się brak drugiego człowieka. Wtedy to nawet obiad lepiej smakuje.

I nie wiem jak jest na innych kierunkach, ale studiowanie filologii zmienia mój sposób postrzegania świata. Ciekawe co jest jak się studiuje materiałoznawstwo...

Pamiętam, jechaliśmy wtedy i rozmawialiśmy. Jak się jedzie z kimś w blasznej skrzynce na czterech kółkach i możliwości wyjścia są ograniczone to się rozmawia, śpi albo słucha muzyki. Dobrze jest wtedy porozmawiać jak się jedzie z kimś wartościowym.

Wtedy m.in. rozmawialiśmy o alkoholu. Generalnie moim zdaniem wygląda to tak, że jeśli ktoś mówił, że można bawić się bez alkoholu, to znaczy, że wcześniej odkrył, że niekiedy lepiej jest mniej alkoholu niż więcej.

W moim domu alkohol nigdy nie był w jakiś sposób zakazany. M., czyli ja, tak po ukończeniu 10 roku życia to mogła decydować za siebie. I zawsze byłam odpowiedzialna za swoje wybory. Chyba mnie dobrze sformatowali na początku. Tak sobie teraz myślę. Choć w sumie, kiedy jechałam już na systemie awaryjnym, to ktoś zmienił mi tryby i było wszystko dobrze.

Szampana ja nie, wino od zawsze czerwone, koniak tylko dobry, rum nie, wódka tak, piwo albo bardzo ciemne albo bardzo jasne, w Polsce takich nie ma jako tradycyjnych. Więc ja tylko sprowadzane.

Czemu taki wstęp? Ze względu na artykuł w Zwierciadle na czytanie którego niedawno się przeniosłam. Piszą oni tam mądrze, że zabawa powinna być celem samym w sobie. I że mamy w sobie dziecko, które dawno temu odprowadziliśmy do przedszkola i zapomnieliśmy zabrać. I dlatego jestesmy tacy poważni, bo schowaliśmy się za takim murkiem. A potem, żeby wyjść do ludzi, kiedy chcemy się bawić, to pijemy. Kiedy wypijemy za dużo, to nasz moralny człowiek się wstydzi i to wcale nie jest już zabawą.

Trzeba się bawić po odebraniu dziecka z przedszkola, czyli w zgodzie ze sobą. Wtedy jest radość, okraszona winem chociażby.

Umiemy się bawić?

Muszę się jeszcze przyznać, że przytłacza mnie doświadczenie umowności.
Chociażby taki Sylwester. Świadomość, że wszyscy się przebierają, cieszą się, kupowali przed tem jakieś ciuchy przede wszystkim na ten wieczór. I rzeczy oddane do skrytek bagażowych w obcym mieście, z niedawno poznanymi ludźmi, za wyjątkiem dworca bez dachu nad głową. Z jedzeniem na szybko, rumem, herbatą, czekoladami i aparatami. Ze zdziwieniem dokąd wszyscy się śpieszą. I jedno z najprzyjemniejszych uczuć: kiedy o 21 wszystko zwiedziliśmy i został jeszcze czas do godziny zero, i nie trzeba było się śpieszyć, to był taki czas gratis. Że tyle się biegało, śpieszyło, czasami było się spóźnionym, a ten czas uciekał przez palce i tu się znalazł! I to było jedno z genialniejszych uczuć. I jeszcze rozmowa w domku na placu zabaw.

A potem fejerwerki i obserwowanie obcych ludzi na rynku jednego z ulubionych miast.

Było też w tym takie doświadczenie dystansowania się. A przecież tego szukałam. I tak się skończył rok 2007. I wódka była. Ale nie była aż tak potrzebna. To napisałam ja, z 4 litrami alkoholu w pokoju.

Są ludzie -nazwy epok.

Myslovitz, tamte ulice, lato.
Muse, Interpol- przemyślenia
Nirvana, Metallica- tamci ludzie
Eminem-bardzo wczesna młodość.
Dzieciństwo-SDM

Wspomnienia to taka kraina.Wbrew pozorom nic na kształt muzeum. Nikt nie pilnuje. Można dotykać, głaskać, przestawiać z miejsca na miejsca i z powrotem. Można wyrzucać, ścierać. Jedyne czego nie można to kolorować.

Żyj tak, abyś mógł uśmiechnąć się wspominając.

To chyba właśnie to zdanie próbowałam ułożyć, znaczy ono mi świtało.

Tyle słów. A chociażby z dziś:
-Opowiedziałaś mi już o wszystkim. A coś o tym jak się czujesz i co odczuwasz?

Ciągle staram się odczuwać równowagę.

Oglądam film z mężczyzną.Prawie nieznajomym:
-Kładziesz się spać? -Zasypiam na boku.

Sylwester? Jeśli mogłabym wybrać to jeszcze raz. I potem kolejny. Zakwasy mijają. Poczucie własnego człowieczeństwa wzrasta.

Piszemy do siebie jedynie smsy. Orientacje w czasie, iluzyjny świat słów.

Przecież wszystko mogło być inaczej. I przecież jest wszystko inaczej.

Bo ja potrafię zachwycać się genialnością mojego życia.

Uchodzę ze osobę spontaniczną. I za poważną. Za wesołą chyba też. I za wierną. Tak byłoby zawsze niezaleznie od wszystkiego, bo tak było od zawsze, niezależnie od tego, którą drogę obierałam. Bo lubiłam/lubię i pragnę chodzić różnymi drogami.

Niemniej jednak moje obecne życie, to jadąc do Kra. pod koniec września. Właściwie to te wakacje wiele zmieniły. Ale plan był taki, że się uczę. Ale wtedy nie widziałam w tym sensu. Chciałam się uczyć dla samego uczenia się. Ale to było raczej takie naprzekór. Plan dnia miałam i go przestrzegałam. Ale potem, bo osoba, która mówiła, że takie plany są dobre i w góle, no to trochę się zmieniło moje jej postrzeganie i nie chcę już. (gorączka w dalszym ciągu ujemna, nie szkodzi).

Po dwóch tygodniach popełniłam jeden wyjazd, który wiele zmienił. Najpierw wprowadził masę spontaniczności, potem nieprzywidywalne sytuacje, nieprzywidywalne uczucia i nie do przewidzenia sposób bycia. Potem znowu drogi się rozeszły. Stopa teraz dosłownie chora, a w zasadzie i metaforycznie mniej niż koleżeńska, a byliśmy przez krótki czas dobrymi znajomymi. Ale M. uświadomiła sobie wiele rzeczy. Czuję się z tym inaczej.

Poza tym M. twierdziła od zawsze i do zawsze, że do kumplowania się i przyjaźnienia, to jednak bardziej nadają się mężczyźni(bez obrazy dla kobiet, ale wtedy po prostu jest mniej porównywania się i innych zbędnych szczegółów bycia). Trampkowa dziewczyna z uśmiechniętą twarzą jest jednak zupełnie inna. Trampkowa twierdzi, że M. jej przypomina wiele osób. Potem jest, że trzeba uważać, bo człowiek ma to do siebie, że znika, a najgorzej, kiedy w nieprzewidywalnych okolicznościach.

Ale gotujemy, uśmiechamy się, oglądamy swoje filmy, mamy swoje sytuacje, które śmieszą.

M. czyli ja się cieszy. A z drugiej strony, taki ktoś jak ja lubi sobie posiedzieć w ciszy, poczytać. A przyzwyczajam się do obecności drugiego człowieka.

Jeszcze jedna rzecz się zmieniła. M. nie mówi o rodzinie. Nie mówi o życiu przed Krakowem. Tylko jedną taką rozmowę popełniłam. A on mówił, że można płakać. Ale ja, że nie. Jest mniej smutno, wiem, że jest sens. I że w życiu najgorsze co można to miotać się posiadając ewidentny brak pokory.

M. uważa siebie za minimalistkę, choć tak naprawdę ma dużo rzeczy. Tak, to wcale nie jest takie pewne, że je potrzebuje. I nie do końca o tym wie, bo nawet brakuje jej czasu do sprawdzenia czy te rzeczy, kiedykolwiek mogą jej się przydać. Bo M. się wydaje, że skoro ona może i wysoka, ale bardziej szczupła, więc mniej widoczna, to posiadaniem zaznacza swoją obecność.

M. się dużo uśmiecha. Bo z uśmiechem to jakoś lepiej, niż bez. Nowi już pamiętają M. jako uśmiechniętą osobę. M każe na siebie mówić inaczej. Bo tak jest wreszcie lepiej.

Co nas nie zabije, to dostarczy pięknych wspomnień.

A tak naprawdę to miałam jeszcze napisać o Mojej Mamie. Bo nigdy nie myślałam, że ona na taką Mamę urośnie. Bo i tolerancyjna-bardzo się musiała wychować od początku października, i przewidująca- i Mamo, boli mnie gardło, i-M. trzeba było mniej piwa zimnego pić. Ale to nie tak było, Mamo.

I że wigilijka wydziałowa. I że pozytywnie zaskoczona. Tzn. ja trochę się nabijam ze wszystkiego, ale kto powiedział, że to samo w sobie jest poważne? I życzeń mi takich pięknych namówili. Wyściskali trochę. Ha! Brakuje ciepła człowieczego czasem.

Ale w związku z tym, że nie piszę, brakuje mi takiej chwili, w której można byłoby dzień rozłożyć i poskładać z powrotem. Czyli jest inaczej.

Zresztą tego się nie da już rozpisać. Dużo się pozmieniało.

Niewyspana to przede wszystkim, no i chora. Jak lubię mój katar i bolące gardło. Na szczęście temperatura poniżej normy. Lepiej niżej niż wyżej?

Byle do Świąt, byle do Świąt!

Przyjeżdża przyaciółka. Dawno się nie widziałyśmy. Czy jest taka jaka była? Co we mnie zauważy. Czy opowiem jej? Pytania do przemyślenia na dzisiejszy dzień. Potem na peron z aparatem i wyściskać się i cieszyć się.

Pielgrzymowaliśmy dziś z kuchni na drugim pietrze, do pokoju na czwartym. I może to nic dziwnego, gdyby nie to, że byłam jeszcze w ubraniu, z plecakiem, z rolką papieru nie toaletowego, a tą do prezentów i z patelnią pełną sosu i z łyżeczką jeszcze gdzieś nie wiem gdzie, ale ona była.

Przypomniały mi się czasy, niedawne całkiem, a bardzo odległe, kiedy mieszkaliśmy w trójkę i o dziwo zawsze jeśli już coś, to spotykaliśmy się na nautralnym terenie w korytarzu ściągając ze sobą, laptop, czyli muzykę, notatki czyli naukę, pokarmy, czyli jedzenie. I być może w tym wieku najwyżczy czas dorosnąć, przynajmniej to pokazywały miny innych studentów, ale ja jeszcze tego nie odkryłam. Moim zdaniem przede wszystkim chodzi o to, żeby być dobrym człowiekiem. Dobra, idealistka.

Bo świat jakiś inny się wydaje. Kiedy idę ulicą się uśmiecham, siedząc na ciekawym wykładzie uśmiecham się nawet do prowadzącego, siedząc na mniej ciekawym piszę na karteczkach uśmiechające rzeczy.

Jeszcze nie wiem do czego dążę. Najważniejsze, że nie stagnacja.

No i sił trochę więcej przydałoby mi się.

Na tym moim drugim kierunku studiów tworzę neologizmy i powiedzenia. "Ciociom" oznacza tekst do tłumaczenia, "być jak (i tu pada imię)" to znaczy nie być i jeśli chcesz coś zaakcentować to stawiaj akcent na ostatnią sylabę.

Pesymizmu we mnie też trochę jest, ale zamiatam pod wycieraczkę.

Tak sobie myślę, że powinnam zacząć od czwartku, który płynnie przeszedł w piątek. Wtedy właśnie w aka. była impreza andrzejkowa.Mieszkanie w aka. ma czasem te dobre strony, że np. niekiedy można za pokazanie albo i nie takiej karteczki ze zdjęciem uzyskać darmowe alkohole. Tym razem w liczbie dwóch. Plan był taki, że pojawiamy się na chwilę, a potem wracamy się uczyć. I wróciłyśmy i uczyłyśmy się, i nawet alkohol tak po prostu jakoś się zmarnował i został przykładowo wylany do zlewu. Ale piątek był na tyle dziwnym dniem, że np. prezentację z angielskiego, którą jeszcze w czwartek mówiłam 10 minut, wtedy mimo że wolniej i chyba więcej słów użyłam, to uwinęłam się w 6. Dzięki temu nie spóźniłam się na następne zajęcia, ale wątpię, czy aby na pewno o to chodziło. Potem poszłam na dyżur. I pierwszy raz w życiu zdarzyło mi się tak, że wiedziałam co do mnie się mówi, nawet wiedziałam, co chcę powiedzieć, ale np. zamiast krzyżowców wyszli mi krzyżacy, zamiast lampy oliwnej lampadka i skończyło się na tym, że może ja przyjdę za tydzień. Dziwnym trafem udało mi się wrócić do aka., ba po drodze kupiłam sobie jeszcze śliczny jasiek. Szczerze mówiąc, to ubiegły tydzień w ogóle przeszedł samego siebie-środa okres niesamowitej radości, czwartek wiadomość, o której wolałabym nic nie wiedzieć, nawet nie podejrzewać o jej istnieniu, a piątek taka po prostu zadziwiona reakcjami organizmu.

Natomiast dziś mi się bardzo podobał. Po pierwsze, na mszę trafiłam do jednego z ulubionych kościołów i to w dodatku na dosyć wczesną mszę. Kiedy tam idę, to po drodze mijam conajmniej 5 kościołów, ale tam czuję się jak u siebie, zawsze się spóźniam dwie minuty, pewnie dlatego, że wychodzę o te dwie minuty za późno. Jakoś strasznie się cieszyłam na tę pierwszą niedzielę adwentu. Ostatnio w ogóle staram się czuć jak dziecko. Być może dlatego, że więcej rzeczy tak po prostu spływa, wtedy i można iść chodnikiem z głową zadartą do góry. Po mszy, bo mi brakuje rudości na głowie, to wybrałam się jej szukać.

Miałam chwilkę czasu, to poszłam do takiej taniej księgarni i ze świadomością, że własnie wydaję moją najbliższą tygodniówkę wyszłam z dwoma książkami w reklamówce. Żeby było śmieszniej, przebiegając ulic.ę na niewłaściwym świetle omałobym nie zgubiłabym jednej. Więc ta większa jest bezpłciowym prezentem. Powinna ucieszyć tego, kto ma w sobie trochę z dziecka. Druga, to już zupełnie inna sprawa. Bo już powoli zmierzam do akceptacji mojego imienia, może dlatego, że jakoś tak jest, ale prawie się utarło, że rzadko kiedy ktokolwiek mówi do drugiego ktokolwieka po imieniu, a ostatnio mi często mówią. Więc druga książka jest z moim imieniem w tytule. Prawie wszystkie imiona bohaterów odpowiadają imionom ludzi, z którymi ostatnio obcuję.

Wracałam z książkami i czułam się prawie jak "idę młody genialny, trzymam ręce w kieszeniach" z tą jedynie poprawką, żem młoda, nie genialna, ale po prostu zadowolona.

Bo ja ostatnio praktykuję dietę mączno-czekoladową. W sensie czekoladki z oddania krwi już się kończą, a posiłek całodniowy zaiwera w sobie jak nie chleb to makaron. I odkryłam właśnie uwielbienie dla tuńczyka. Niestety, dziś się nim zatrułam, więc tak jak czekolada, chleb, krem czekoladowy i wędlina się przejadł. I mam problem z jedzeniem w przyszlym tygodniu.

Odliczam dnie do świąt. Może by tak kalendarzyk adwentowy kupić? Kalendarzyk bo malutki chcę, a nie że mi się z czymś kojarzy.

Zamiast siedzieć w latopisach lub w dostojewskich w zależności od literatury, milusio odstresowuję się czytaniem książki o tym jak ją zostawił mąż, jaka była przyjaciółka, że córka pojechała do Francji, że on jednak jest przystojny itd. Takie sobie życie w śmieszną formę obserwatorską ubranę.

No i piszę tę notkę i mimo wszystko dobrze się czuje, bo jeśli będę się czuć źle, to jeszcze mniej zmienię.

Wczoraj ogromne wątpliwości, że jeśli nie mam szans poznać tego, co chciałabym, to po co w ogóle poznawać.

I że wypadałoby wiedzieć po co coś się robi, a mi obojętnie, aby tylko robić.

Ktoś skreśli biznes-plan na mnie?

Nie poszłam do lekarza. Zawsze można powiedzieć brak czasu. Przestałam o tym myśleć, choć gdzieś to było we mnie.

Postanowiłam dziś pierwszy raz w życiu oddać krew. Normalnie to ja nie lubię lekarzy, wypełniania ankiet i kucia mi w żyłę. Kiedy pobrali mi krew z palca dla sprawdzenia, usłyszałam, że niewiadomo czy się przyda, bo za jasna jakaś (nie niebieska, co prawda). Potem powiedział mi Pan od żartów, że hemoglobinę mam w normie. Ja pamiętałam, że to ważne jakieś, że ta informacja jest mi do czegoś potrzebna, ale to raczej tak intuicyjnie.

Potem mieli mi pobrać krew, ale że z pierwszej ręki znaczy z prawej, leciała dosłownie jak krew z nosa, to mogłam zrezygnować. I nawet miałam taki zamiar, ale zostałam. Z drugiej poleciała ciurkiem. A tak ogólnie to ja mam dobrze widoczne żyły, więc wprawiłam panie w osłupienie.

Czekoladę chciałam póki jej nie miałam.

Szłam na zajęcia, uważałam, żeby nie za szybko, żeby nie zemdleć, ogólnie to mam trochę niskie ciśnienie. Więc tak sobie szłam i wiało i śnieg, ale wtedy mnie olśniło. Zadzwoniłam od razu do Mamy:

-Mamo, nie mam cukrzycy! Bo przecież mam cukier w normie.

I tak chcąc przydać się komuś odkryłam prawdę o sobie.

Poza tym dowiedziałam się dziś, że będę mieć stypendium.

Rzeczy, które były u M. są już u mnie. Teraz nic nas nie łączy.

Dzwoniłam do Babci. Zdrowa. Pyta o przyjazd.

Jeden z bardziej przyjemnych dni. Jeden z radośnie przyjemnych dni od czasu poybtu nad morzem, albo nie od czasu pomieszkiwania u Cioci. Wtedy to też było "to".

Klnę coraz mniej.

jeszcze w niedzielę świeciło słońce, świat był piękny i miało się wytrwałość. Od dwóch dni klnę we wszystkich znanych mi językach.
Przejdzie mi.

Stabilizacja gdzieś sobie poszła.

nie zając -nie ucieknie.

Po drugie, siedzisz na zgliszczach i chcesz się schować?

Po trzecie, odczuwaj co odczuwasz.

Po czwarte, w poniedziałki i wtorki mam za dużo zajęć.

Po piąte, przeszkadza mi to, że bez zbytniego sprzeciwu przyjęłam nadejście zimy oraz przeniosłam się dziś wreszcie do na pół zimowej kurtki.

Po szóste, nie każdy filolog powinien znać łacinę.

Jest już na tyle ciemno. Lubię noc. Noc nie lubi mnie. Tak samo lubię cieszę. Na tej samej zasadzie cisza nie lubi mnie.

Lubię się nawzajem ze słowami.

Ale to chyba nie świadczy o mnie dobrze.

Jak to było? Żyj? Zlokalizuj pragnienia? Ale ja nie rozumiem zasad.

Jutro dzień. Nowy. Jutro znaczy dziś.

M. się odzywa. Co sprawia, że piszę teksty ypu: nie rozumiem, ale ja nie rozumiem, wiesz nie rozumiem.
Zabawne, że drugiego człowieka można nie rozumieć aż tak bardzo.
Niektóre rzeczy bolą.
Inne bardziej bolą.
Inne przechodzą obok.
Inne zadają pytania.

Potem tylko puste słowa.
Deptanie po sercach.
Chwytasz?

Jeśli mu tam jest źle, to był to jego wybór.
Jeśli jest dobrze także jego.

Dobrze mi bez niego, piszę to z całą świadomością.Tylko że...czuję jakąś niezdefiniowaną ranę w stosunku do mężczyzn.
Za niektóre rzeczy się płaci.

Najbardziej podobał mi się wieczorny Kazimierz. Ciekawe dlaczego nie wybrałam się tam wcześniej, świat knajpek, ludzisków, ogłoszeń, budynków, dziwnych nazw ulic. Kolorowy świat.

Ostatnio mam dziwną manię oblepiania ściany niepasującymi do siebie grafikami. Przyznam się szczerze, że obłowiłam się właśnie wczoraj wieczorem.

Śnieg spadł właśnie w tym dniu kiedy założyłam nowe glany. Przypominają mi się czasy liceum...Słodkie rozmarzenie. Jakoś tak wyszło, że lubię wygodne i pewne buty.

Świat jest piękny. Póki co mi się podoba.

Zaczęło się od sztuki kochania, czyli o ile dobrze rozumiem, dyskusyjnego spotkania o tym jak prawidłowo zaopiekować się płcią przeciwną. Czyli okazało się, że doskonale rozumiem, dlaczego mężczyzna milknie na kilka dni, kiedy mam problem, że łatwiej przeżywam krótkotrwały mocny stres, niż słaby ale długo trwający, że ogólnie myślę czasami jak facet, w związku z tym jak to wynikło w podsumowaniu łatwiej będzie mi go zrozumieć.

Problem polegał na tym, że naprzeciwko mnie siedział chłopak dokładnie przypominający M. Oraz, że uświadomiłam sobie, że kiedy byłam z M., świat wydawał się prostszy, stosunki damsko-męskie też.

Podbijam świat. Wydanie drugie. Wydanie drugie, poprawione.

Po pierwsze, krzyża się nie wstydzę. Po drugie, wad, które akceptuję, też się nie wstydzę. Po trzecie, ludzi jest tyle, że jest duże prawdopodobieństwo, że ktoś coś podobnego już przeżył.

Dziś widziałam prawdziwego pys'mennyka(ukr.) tzn. pisarza. Ba! Rozmawiałam z nim, zyskałam podpis i gdy patrzę na tapetę telefonu wykrzykuję: Mam zdjęcie z pisarzem! Mam zdjęcie z Prohaśkiem! To nic, że podczas rozmowy trzęsło mi się kolano, prawe. Póki co poziom mojego nasycenia artystycznego wyraźnie wzrósł. Tylko jechać znowu chcę. W zaśnieżone góry, tylko, żeby ciepłe ubranie posiadać.

Studiowanie stało się już sposobem życia. Chociaż nadal fascynuje. Z rozmów na wykładzie filozofii:

A.: Może będziemy chodzić na ten wykład po kolei?

Ja.: To kto idzie w przyszłym tygodniu?

A.: Gramy w kółko i krzyżyk (i już rysuje).

Ja.: Ale mam notatki z dwóch poprzednich wykładów.

A.: Dobra, wygrałaś.

Ponadto dowiedziałam się, że jego eros był niezorientowany seksualnie.

Oprócz tego czwarty tydzień mieszkam z waletem. Akademik to także sposób bycia.

Na 1. listopada to nie ja pojechałam do domu, ale dom przyjechał do mnie. To znaczy Mama. Bardzo ją lubię, jest moją dobrą znajomą-w kategoriach relacjach z ludźmi oczywiście.

Na początku był plan-jedziemy dalej. Połączenia mam w głowie, ważne rzeczy w szufladach, scyzoryk na biurku, a plecak pod łóżkiem. Ostatecznie po przyjściu z dworca i zbyt długim dochodzeniem do siebie, postanowiłyśmy, że zostajemy jednak tu. W aka. prawie nikogo nie było, Mama lubi uchodzić za studentkę, a nam czas spędzony ze sobą na pewno się przyda. Powyłączałyśmy telefony, ja co prawda trochę siedziałam przy kompie, ale to nic. Potem spacer, robiłam zdjęcia jej i kra. Szukanie szminki nr 140 i oczywiście nie było- ja wiem co dobre, Mama jak zauważy, że wiem, to to podkreśla. Kupowanie kosmetyków, rozmowy o wszystkim.

Mama rozmawiała ze mną o moim ojcu! Dawno nikt ze mną o nim nie rozmawiał.

Bo ja byłam dziwnym dzieckiem. Ale tak sobie myślę, że już wtedy pozwolili mi wybierać. Oglądałyśmy jakiś serial na początku lat 90, podejrzewam, że to był rok 93. Bohaterka miała problem z ojcem, chyba umierał a ona go dopiero poznała ale napewno był łajdakiem. Tego do końca nie pamiętam. Ale Mama zapytała czy będąc na jej miejscu chciałabym poznać ojca. Powiedziałam, że tak. Nie myślałam, że to jest pytanie-aluzja. Mama się obraziła chyba wtedy na mnie, ale mi trudno było to zrozumieć. Nie myślałam, że to odnosi się do mnie. Mój kuzyn miał ojca, jego brat też, ale ja nie musiałam. Nie zastanawiałam się nad takimi rzeczami. Poznałam go zimą. Poszliśmy wszyscy do kawiarni. To mogło być nawet o rok wcześniej, chociaż nie wiem. Nie podobało mi się to, że zaprosili go na moją Komunię. Bo gośćmi była cała moja rodzina, a on do niej nie należał. To był chyba jedyny taki raz, kiedy nie spotkaliśmy się w kawiarni. Tak naprawdę to kawiarnie w centrum mojego miasta rodzinnego znam właśnie dzięki niemu. On zawsze dużo palił. Powiedziałam Mamie, że się postarzał, ona, że już wcześniej zauważyła, że zaczął chodzić tak jak jego ojciec, kiedyś dbał o siebie, teraz coraz mniej, to widać. Pewnie tak się dzieje z ludźmi, którzy gdzieś stracili sens swojego życia i nie potrafili go odnaleźć. Mimo, że mało rozmawiamy, rozmawiałam z nim o Bogu. Nie potrafił powiedzieć kim On jest dla niego.

Mama go nie obwiniała, nie wracała do dawnych historii. To mi się podobało. Mój ojciec chyba ciągle nie potrafił tamtego zaakceptować, na pewno nie ma tego poukładanego inaczej nie szarpałyby nim takie emocje, nie usprawiedliwiałby siebie obwiniając.

Rozmawiałyśmy o tym jedząc pizzę. Dookoła ludzie, ale to nieważne.

Mama, jak to ona, zaczęła coś ogarniać w moim pokoju. Przeraziła ją ilość znalezionych kapsli. Jakoś tak samo się dzieje, że trzeba ciągle wynosić jakieś butelki. Ilości raczej śladowe na łeb, ale jednak. Zauważyłam, że nie umiem odmawiać wypicia alkoholu. Być może dlatego, że ciągle piję mało. Ale odmawiam inne używki. Czyli mam wolę.

Więc kiedy Mama tak sprzątała, to ciągle słyszała-tego nie ruszaj to Pietruszki, tamto Naszej O., a tak w ogóle to mieszkam z L.

Owszem można powiedzieć, że moje życie mi się z rąk wymyka, prywatne rzeczy też, prywatność sama w sobie również. Być może to jest prawda. Ale jeszcze nie wiem czy mi to przeszkadza.

Napewno niezapomniane wrażenie wywarł na mnie wyjazd do Wrocławia. Jak zwykle wszystko było na wariackich papierach, niedokońca wyleczone przyziębienie, ale właśnie to nakręcało mnie, nas jeszcze bardziej do wyjazdu.

Spać o 23, żeby wstać o 2, potem po 3 biec Kra., żeby spóźnić się na pociąg równo jedną minutę, potem kupić nie ten bilet, tol była pani konduktor, na nią czary nie działają, więc jej podpisik kosztował 4 złote, ale to nie ważne. Potem sms do znajomwego, który teoretycznie powinien być w przejeżdżanej właśnie miejscowości, -hej jestem tu, znowu gdzieś jadę-, a u ciebie wszystko dobrze. odpowiedź i uśmiech od ucha do ucha, bo było wtedy akurat dobrze i śmiesznie, i uśmiechaliśmy się do siebie, potem obserowwaliśmy cudze dzieci, bo on jest słodki, ale czy nie uważasz, że ma uszy jak krasnal, ale to bez znaczenia, małe dzieci po to są, żeby je kochać.

We wro. szukanie przystanku, bilety tańsze niż w kra. 14 minut, potem ciekawe spostrzeżenie jak dobrze, że bNieTeraz mieszka właśnie tam, gdzie mieszka, bo bardzo łatwo znaleźć jego mieszkanie. I radość. I uśmiech. I obiad.

A potem rozmawianie, rozmawianie, w 3, w dwójkę, przerwa, w dwójkę noc, rano, śniadanie, rozmowa w trójkę. Tak, ja widziałam wro., tylko ciekawe kiedy.

Ale to było niesamowite. Nawet jeśli w pon obudziłam się znowu bardziej chora niż powinnam być, i katar leczony nieleczony trwa tydzień, mój leczony i nieleczony trwa już drugi. Chyba zaczynam już zdrowieć, zjadłam dziś dwa obiady. W pon. poszłam na obiad do stołówki, bo było mi zimno, witałam się z kabanosem w ustach z panią prof. bo ona się na mnie sugestywnie patrzyła, a ja jestem pełna podziwu dla moich tegorocznych wykładowców.

Życie jest dziwne, zmienia się z minuty na minutę. M. się niedawno zapytał: pewnie masz dużo adoratorów. Ja: sądzisz, że kiedy Ty byłeś to ich nie było. Tnę go, pokazuję, że bawię się dobrze, lubię ludzi, wśród których się obracam, mimo, że nie potrafię ich i siebie do końca zaakceptować. Lubię moich współmieszkańców. Rozstaliśmy się z M. spokojnie, rozmawialiśmy o tym i owym, być może zżera go coś, może próbuje się odegrać, sądzi że przez gg można dopiec, być może można, próbuję się nie dawać. Niewiele obeszło mnie jego obejście. Czasami żal, czasami porównywanie, ale chyba już dawno byliśmy wypaleni. A jednak to prawda. Zresztą widzę go wyraźniej, innym w widzeniu jego potrafię przyznać rację. Nie sądziłam, że to był czas stracony dopóki M. nie zaczął się zachowywać jak się zachowuje. Szkoda.

Uczę się bardziej życia niż na uczelni, odkąd mieszkam z kimś innym bardziej poznaję swoje ograniczenia, obalam stereotypy, potwierdzam stereotypy, badam siebie, boję się siebie, obwiniam siebie, uciekam w siebie, uśmiecham się do innych, uśmiecham się do siebie. Gama uczuć i zachować jest bardzo bogata. Niekiedy brakuje ciepła. nevermind. Każdemu. Dawać sobie radę. Przede wszystkim żyć. Niech ma, spróbuję, zaufam, najczęściej ma rację, lubię rozmawiać z ludźmi, którzy właściwie nazywają rzeczy. Nie lubię zimy.Zimna. Jesieni.

Rownowaga. Gdzie?

Tak, zakładając bloga liczyłam się, że być może trafi na niego ktoś, kto mnie zna. Choć to było wątpliwe, bo musiałaby taka osoba znać mnie dobrze, żeby mnie poznać. Kiedy nie pozwalam komuś mnie poznać niewiele o sobie mówię. Nigdy nie brałam pod uwagę możliwości, że byłby to człowiek, którego się będę bać. Racjonalnie irracjonalnie-to bez różnicy. Że ponownie przeżyję tę samą historię, która mimo charakteru nośnika wcale nie zmieni swojej płaszczyzny z rzeczywistej na wirtualną.

Więc jak tchórz chowam się nawet od tych, kogo lubię.

Rozważałam próbę zmiany adresu, ale właśnie to miejsce jest moje.

Tak, wiem, że niektórzy w takich sytuacjach zmieniają login, pokazują się tym bliskim sobie blogowym osobom, ale nie czuję, żeby to było dobre dla mnie. Nie chcę się ukrywać,pakować walizki, przenosić się. Zbyt często robię to w tym bardziej namacalnym ze światów.

Na razie tyle.Powoli układam sobie.

Tego się w sumie należało spodziewać. Obiektywnie patrząc organizm po prostu nie wytrzymał. Nie lubię mieć gorączki i kataru i jeszcze niewiadomo czego w gardle.

Dopada mnie relatywizm. Nie wiem co jest dobrem. Chodzę po omacku. Mylę się.

Igram.

To też mi się nie podoba. 

W trzecim tygodniu października udało mi się wreszcie zdobyć indeksy. Ale za to od razu oba. W związku z tym zaczęłam gorliwie szukać karty mieszkańca, co doprowadziło do porządków na biurku, pod łóżkiem i na półkach, po czym okazało się, że kartę mam w kieszeni aktualnie założonych spodni, chociaż to było zupełnie nieprawdopodobne. Ale ostatnio tak żyję.

Ustabilizował mi się plan. Przynajmniej do połowy listopada. Muszę zaliczyć już kilka kolokwiów zaliczeniowych. Ostatnio, dokładnie podczas nocnego spaceru Lwowem odkryłam, że mam fioła na punkcie poprawności języka mówionego, żeby nie było, gdyż pisać nadal lubię w swoim stylu. W ciągu ostatnich 6 dni spałam 27 godzin. Wczoraj dysproporcja była rażąco większa.

Z blogami łączę się przez jakieś dziwne obce porty. Ale jestem. Więc jestem naprawdę. Cieszy mnie tobardzo, bo do tej pory nie umiałam uporządkować sobie wakacji, ponieważ chciałam zapisać, usiąść i pomyśleć(kolejność odwrotna). Ręcznie trwałoby to dłużej i chyba jednak przyzwyczaiłam się do używania w "akcie tworzenia" (lekkie przymrużenie oka) klawiatury. Tymczasem miłego wieczoru ( a w ustach wciąż smak czekoladowego budyniu-niespodzianki).

Do czego to doszlo. Wiec musze korzystac z bogow na Ukrainie, poniewaz w polskim akademiku nie wyswitla mi strony. Generalnie wydaje mi sie wiec bez sensem placic za kafejke w Polsce, skoro mam staly dostep. Nie wiem co to proxy, ale juz tego nie lubie.

Jak widac zyje, studiuje dwa kierunki, w dodatku zwiedzam. Dzis o 2  nocy Lwow. Piekny.

Zycie potoczylo sie tak lub inaczej. Obecnie jestem ruda i widze przed soba duzo mozliwosci.

Kiedy mi sie cos udaje, wciaz podspiewuje sobie "Laska Twoja Panie jest wielkim darem, jest wielkim darem".

Brakuje mi stalej komunikacji z blogami. Ale z kazdej sytuacji jest wyjscie.

Do milego! 

Od polowy wakacji mniej wiecej jezdze z nazwa choroby w- jak ja to nazwalam- zawiasach. Jesli jest to byc moze na cale zycie. Mialam zrobic badania, ale nie starczylo mi czasu, zeby sie zatrzymac w jednym miejscu. Moze i nie.

Pamietam kiedy sie dowiedzialam, wtedy pierwszy raz od dawna wydawalo mi sie, ze snie, ze to nie moze byc moje zycie, ze to ktos inny. Plakalam. Bardzo.

Niedawno dostalam zastrzyk. Zadzialaly skutki uboczne na tyle, ze wydawalo mi sie, ze moje cialo pokryte jest lodem i ze jakby w mrowkach stoje. Zimno, dreszcze i przede wszystkim strach. I znowu czy to na pewno wlasnie moja historia sie toczy?

Bo ja sie bardzo boje.

Naprawde bardzo Jutro wyjezdzam. Znowu. Kwestia przyzwyczajenia.

Z samego rana slowa, ktore na troche mnie przybily. Bo ty wiecznie to tu, to tam. Miejsca stalego nie masz?

Wtorkowa rozmowa. Przez chwile bylo tak jakby wszystko na swoim miejscu. Dziwny nieplanowany spokoj, usmiech, smiejace sie oczy.
zabawne, ze to co bylo wazne kiedys nadal jest wazne. Odzwyczailam sie od tesknoty. Zagubila sie we mnie.
Ale ja sie usmiecham, biegam, ciesze sie. Zupelnie jakby... A najsmieszniejsze jest znajac mnie to, ze dopiero w pierwszych dniach wrzesnia sie opalilam.

Dzis mysle nich juz wreszcie bedzie pazdziernik.

Blogowicze! Dziekuje Wam za usmiech na mojej twarzy. To znaczy-dziekuje za zyczenia.Widzicie, juz zaczynaja sie spelniac.

Ka i Innus-jeszcze nie pora na mnie. Jeszcze nie zostaje w jednym miejscu dluzej. Przypomnialo mi sie powiedzenie mojej Mamy o mnie-ze mi pustyni malo. I to prawda. Generalnie to wyglada tak: im dluzej jestem w jednym miejscu, tym wiecej rzeczy gromadze. A potem proponuje ludziom zeby mi przechowali czesc. No i znowu moge gromadzic. Caly czas woze ze soba  kamien znad morza. I czesc mi bliskich rzeczy, ktore stanowia o moim byciu. A reszte sukcesywnie wymieniam.

Bylam u fryzjera. No. I juz sie przyzwyczailam. Jestem zadowolona.

Powrot do domu? Bo to jest jedyne miasto, ktorego sie boje po zmierzchu. Ale dalam rade.

Babcia: A tak wlasciwie to dlaczego nie studiujesz psychologie?

Ja: Tak wlasciwie...no to przeciez studiuje filologie. Psychologia? Nigdy nic nie wiadomo.

W te wakacje musialam juz na kilka takich pytan odpowiedziec.

Szczerze, to ostatnio plyne sobie z zyciem. Biorac od dni to, co mi daja od siebie. To na tyle.

Urodziny naprawde bede pamietac. Wraz z nimi staralam sie skonczyc pewien etap mojego zycia. Ten juz przezyty i przemyslany.

Slonce swieci. Ja sie usmiecham. 

Dzis koncert. Jutro nowy dzien. 

I jeszcze czwartkowa dluga rozmowa. A po niej madry i pouczajacy powrot do domu.

Zapamietac. Pamietac. 

Szczerze- w te wakac je tylko raz bylam w jednym miejscu dluzej niz tydzien. Do powrotu do aka przejade sie jeszcze ze 4 razy. Kilometrow zrobionych chyba tak ponad 3 tysiace. Jeszcze droga powrotna. To sie najezdze!

Przezyc bardzo bardzo duzo.

Przemyslen, watpliwosci, usmiechow, radosci tez.