Dziś mam prawie jak w domu i urządzam wieczór leniwca. Nie spędzę go przed telewizorem, bo siłą rzeczy, tzn. funduszów jestem go pozbawiona. Z radia staram się korzystać tylko muzycznie, a gazet, od kiedy jeżdżę rowerem, nie dostaję(tych takich metro, metropol) i własnie wczoraj uświadomiłam sobie, że aktualny świat jakoś płynie obok mnie. Że nie wiem o co chodzi w Gruzji, o tym słyszałam w kolejce po chleb, a w polityce już tym bardziej. No to mam spokojną głowę.
W pokoju pusto, W. pojechała do domu i mogę sobie tak zupełnie po swojemu. Pamiętam, jak pierwszego dnia w akademiku najbardziej zdziwiło mnie to, że dzielę łazienkę z dwoma facetami. Potem przypomniał mi się nasz wakacyjny wyjazd i to, że tam też koedukacyjne łazienki były.
A najbardziej przeraża mnie(!) wachlarz możliwosci kulturalnych. Bo tyle rzeczy można zrobić, wszystkiego się dzieje tyle, że ledwo nadążam z czytaniem ogłoszeń.
Tak sobie wspominam, że w wakacje ten człowiek mnie irytował tym, że taki spokojny i że nigdzie się nie śpieszył i że taki opanowany. A co teraz? Zauważam u siebie podobne postępowania, momentami czuję anwet jakbym przejęła sposób mówienia.
Wiem tylko, że kiedy się ograniczy potrzeby i wymagania, to jakoś tak łatwiej się żyje.
A życie mi się w tych dniach podoba tak bardzo, że boję się, żebym jakiegoś wilka z lasu nie wywołała, bo zawsze traci się to, co sprawia njwiększą frajdę.
Ciekawe jak to będzie.