"Właśnie zadzwoniłeś! Zadzwoniłeś o kwadrans wcześniej, niż przewidywałam. Byłeś tu, w słuchawce!
I nie potrafiłam ci nic powiedzieć. I ty też prawie nic."*
Czy kiedyś przestanę mówić 'nie wiem'. Przyjdzie kiedyś chwila pewności? Jestem zła. Choć wiosna wybuchła ze wszystkich sił. Nagle ożył ukochany las.
I...przecież ja zupełnie nie wiem jak o tym napisać. Nawet jak myśleć. A przecież muszę napisać, żeby pamiętać. Bo pamiętać chcę.
Więc z dzisiejszym dniem skończyło się coś kalekiego, a jednocześnie pięknego. Wiem, że to się już nie powtórzy, nie w takim stopniu. Przecież nie będziesz tym, przez którego będę płakać. Siedząc teraz wiem, ile się nauczyłam. Przed chwilą wyszedł. Chcę, żeby tak jak mówił, nie poszedł sobie na zawsze, żeby był gdzieś blisko, gdzieś obok. Dopiero dzisiaj narodziło się we mnie zaufanie do niego.
Muszę przeczekać. Muszę to przetrwać. W mojej wyobraźni to była szansa, którą sobie daję, sprawdzić czy naprawdę może jednak, może dobrze byłoby gdybym potrfiła być przy czlowieku bliżej. Bliżej niż odległość monitora, nawał zajęć i wszystkiego innego. Ale dawne przyzwyczajenia wydają się bardziej aktualne niż wszystko inne.
Nie wiem jak to jest, znowu nie wiem. Dawno nie byłam bardziej zgubiona niż ostatnimi dniami.
*Marta Tikkanen 'Sprawy intymne'