Archiwum październik 2007

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
01	02	03	04	05	06	07
08	09	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30	31	01	02	03	04

Długo nie rozmawiałam. To znaczy może nie tak. Zdarzyła mi się rozmowa, 50 minutowa, w czasie której powiedziałam całą specyfikę moje. To znaczy zarówno dobre i złe strony, a dokładnie wszystko to, z czego zdaję sobie sprawę. Czuję jakby przewietrzyło mi głowę. Zabawne. Zaczęłam od tego, od czego zwykle. Czyli: Jestem. Potem właśnie dlaczego użycie jestem i oprócz kilku wypowiedzianych zdań, kiedy już wracałam w deszczu (ciągle jestem na zwolnieniu, więc na zajęcia chodzę wybiórczo), pomyślałam. Jestem, więc mogę mówić. Jestem! Jakie to dziwne, ze udaje mi się być. Jestem właśnie tu. Jestem całkiem inna niż zakładałam, że będę. Jestem właśnie taka. Jestem i próbuję się akceptować. Jestem to mam prawo do czynu. Jestem w jednym kawałku statystyczni przypominającym człowieka. Jestem, a przecież niekiedy brakowało sekund. Jestem i zdaję sobie z tego sprawę. Mimo, że padał deszcz, wydawało mi się, że widzę coś na kształt tęczy. Bardzo podobało mi się to uczucie. W tej samej drodze doświadczyłam kolejnego. Jak pisałam padał deszcz. Widziałam niewidomą dziewczynę, która kierunkowo dążyła do wejścia w kałuże, szukała punktu orientacyjnego.Zmierzała(tym razem można to tak określić) do przystanku tramwajowego. Przeszłyśmy ulicę, w pewnym senie pokazałam jej drzwi, wsiadła, powiedziałam jej-cześć. To był tak naprawdę pierwszy raz kiedy zdałam sobie sprawę z tego jak wielkim potencjałem jest możliwość widzenia. Cieszyłam się z tego, że mogę widzieć nie przez zaprzeczenie, że ona nie może, ale dlatego, że mam coś co mogło jej się przydać. Dziwny jest ten świat.

Tego się w sumie należało spodziewać. Obiektywnie patrząc organizm po prostu nie wytrzymał. Nie lubię mieć gorączki i kataru i jeszcze niewiadomo czego w gardle.

Dopada mnie relatywizm. Nie wiem co jest dobrem. Chodzę po omacku. Mylę się.

Igram.

To też mi się nie podoba.

Tak zaczyna się wiersz Białoszewskiego, którego czasem, a jednak bardzo rzadko lubię czytać.
Czuję, że wystarczająco wsyztsko przetrawiłam, aby móc napisać konkretną i racjonalną wersję wydarzeń, które przeszły moim światem ostatnimi czasy.
Przede wszystkim w tamtem długiej rozmowie, po której wracałam wieczorem przeżywając dawne bolące wydarzenie jeszcze raz, więc właśnie w tej rozmowie usłyszałam "Człowieka nigdy nie możesz być pewna." Tak powiedział Kraciasty(nazwę go tak na rzecz koszuli, w której przypominam sobie jego obraz). Jak tol zwykle bywa, ja się zapierałam, że jednak nie, że jego doświadczenie życiowe jest niepoprawne, a moje tak. Potem za jakiś czas wysłałam mu maila. Miałeś rację.
Zaczęło się od trudnego doświadczenia życiowego, które spotkało Przyjaciółkę. Ta u której pomieszkiwałam w wakacje, można nawet powiedzieć z braku laku, musiała później sama szukać mieszkania. Dla mnie to byl o zachwianiem fundamentów, bo mimo iż ja nie miałam czasem gdzie mieszkać, to ona jednak miała, a tu takie zagranie, i wiedziałam trochę co czuje, i bałam się z nią o tym rozmawiać, i nie chciałam się narzucać.
Tydzień później moje ostatnie spotkanie z M.
Bo ja bym się cieszył na ten wyjazd do Hiszpanii, gdybyś ze mną jechała...Bo ja nie chcę Cię blokować, więc się rozstańmy(jak się później okazało w domyśle rozstańmy się na pół roku).Zapytałam czy ma coś jeszcze do powiedzenia, po czym zostawiłam go na jednej z ławek niegdyś bliskich. Potem się odezwał i przeprosił.
Od razu po tym spotkałam się z Mamą i po raz pierwszy w Elei zamiast słów wyrwał mi się szloch. Gdyż mój Mężczyzna pod czas ostatniego spotkania zachowywał się zupełnie przeciwnie w porównaniu z tym jak go znałam.
Bolało, ale poczułam się wolna. Nie musiałam się o niego martwić. Czy sobie poradzi, bo mężczyźni to takie przerośnięte dzieci, które myślą, że są już dorośli, czyli zachowują się jak dzieci, a myślą jak nastolatkowie(oczywiście większość albo mniejszość jest taka, ale generalnie posiadają taką tendencję jako gatunkową).
Nadal boli. Boli muzyka, zdjęcia, wspomnienia, podobne słowa, które mówi ktoś inny.
Po miesiącu dotykałam policzka innego mężczzny. Faktura ta sama-delikatny zarost, moje zamknięte oczy i paklce, które przesłały sygnal: To nie to! ten policzek był pulchny. Nie taki, inny, obcy, nie mój, nie jego, nie nasz.
Bo ja akceptowałam mojego Mężczyznę z jego wadami, niedoskonałościami i doskonałościami. Nie miałam nic przeciwko niemu jako człowiekowi na przyszłość(nieokreśloną).
Potem odkryłam, że pod czas mojego pobytu u boku M. zachowania, ale i sami mężczyźni znacząco się zmienili.
Ale ponieważ zachowywałam się jako pewna siebie, niezależna, ruda i kolorowa kobieta pojawiło się kilku adoratorów.
Z jednym z nich się spotykałam, o ile można to nazwać spotykaniem się, do momentu dopóki nie odkryłam, że posiada to, czego nie chcę, żeby posiadał, tzn. cechy, które ja na pewno niezaakceptuję. W dodatku jest ode mnie znacząco starszy i dziwi mnie to bardzo, że się mną zainteresował. Niemniej jednak, udało mi się rozpłakać mu w ramionach.
-------------------------
Ponieważ miałam opis "boli.", który pokazał, że ludzie jednak czytają moje opisy, choć ja nie lubię ustawiać sugestywnych, ale wtedy było mi akurat wszystko jedno, ponieważ Leśny miał rację, a miał jej nie mieć za żadne skarby i wszystkie moje wartości, potem poszłam spać. Właściwie to notka powstaje dzięki Barankowi i Noelowi (tak tak, on do mnie przychodzi mnie sobie poczytać). Ich zapytanie o mój ból sprawiło, że wzięłam się za siebie, jednak nie lubię martwić innych ludzi, bo wtedy trzeba im opowiadać, a ja wolę zapisać ból i zapomnieć o nim.
...
Moja Babcia jest chora. Boli. Boli. Boli.Nie mogę jej pomóc nawet swoją obecnością. Boli. Boli. Wiele jej zawdzięczam. Prawie wszystko za wyjątkiem faktu zaistnienia mojego życia. Modlę się.
----
Widziałam mojego ojca. Ostatni raz widzieliśmy się rok temu. Powiedziałam wtedy "Żegnaj." Na szczęście mnie nie widział. To zabawne, nie patrzyłam się w tamtym kierunku, a jednak coś przykuło mój wzrok. Poznałam go po tym jak szedł, mimo że rzadko to widziałam. Jak zwykle palił. Mam jego oczy. I jestem uparta. Nic więcej od niego nie chcę. Niech żyje w spokoju.
----
Mama. Ma do mnie przyjechać.Jeśli patrzeć na charakter naszych relacji to mogę powiedzieć, że Mama jest moją dobrą znajomą, prawie przyjaciółką. Prawie, bo ja w rodzinie prawie nie mówię o sobie. Chyba że zdarzy się coś bardzo wybuchowego. Wtedy to mówię Mamie przez telefon, po czym kończę rozmowę i zaczynam rozmyślać.
--
Ciocia straciła pracę. W momencie najmniej ku temu odpowiednim. Babcia ma o tym nie wiedzieć. Ciężko było mi ją okłamywać po rozmowie z Ciocią. Ale to dla jej dobra.
Najchętniej przykryłabym moją rodzinę parasolem chroniącym przed światem. Boli mnie, kiedy ich boli.
----
W tym tygodniu zyskałam Przyjaciela, którego znam równo tydzień. Poznałam go, kiedy miał zmartwienie i ja też je miałam. Tzn. obydwoje mieliśmy prawo być potworami rujnującymi obce światy. Nie byliśmy. Zresztą nie chcę o tym jeszcze pisać, to jedno zdanie jest po prostu dla orientacyjnej pamięci w przyszłości.

nic się nie stało
- - - - -
chyba stoję

W trzecim tygodniu października udało mi się wreszcie zdobyć indeksy. Ale za to od razu oba. W związku z tym zaczęłam gorliwie szukać karty mieszkańca, co doprowadziło do porządków na biurku, pod łóżkiem i na półkach, po czym okazało się, że kartę mam w kieszeni aktualnie założonych spodni, chociaż to było zupełnie nieprawdopodobne. Ale ostatnio tak żyję.

Ustabilizował mi się plan. Przynajmniej do połowy listopada. Muszę zaliczyć już kilka kolokwiów zaliczeniowych. Ostatnio, dokładnie podczas nocnego spaceru Lwowem odkryłam, że mam fioła na punkcie poprawności języka mówionego, żeby nie było, gdyż pisać nadal lubię w swoim stylu. W ciągu ostatnich 6 dni spałam 27 godzin. Wczoraj dysproporcja była rażąco większa.

Z blogami łączę się przez jakieś dziwne obce porty. Ale jestem. Więc jestem naprawdę. Cieszy mnie tobardzo, bo do tej pory nie umiałam uporządkować sobie wakacji, ponieważ chciałam zapisać, usiąść i pomyśleć(kolejność odwrotna). Ręcznie trwałoby to dłużej i chyba jednak przyzwyczaiłam się do używania w "akcie tworzenia" (lekkie przymrużenie oka) klawiatury. Tymczasem miłego wieczoru ( a w ustach wciąż smak czekoladowego budyniu-niespodzianki).

4 lata to chyba dużo. Tyle dokładnie minęło odąd jestem tu. Wiem, ż teraz mnie tu nie ma,ale sama przed sobą nie potrafię przyznać pewnych rzeczy, nie potrafię. Wczoraj, znaczy się dziś pzeczytałam dawne cytaty. Było tam "Wszystko moje, nic własnością, nic własnością dla pamięci, a moje dopóki patrzę"
To na razie (tyle).

Do czego to doszlo. Wiec musze korzystac z bogow na Ukrainie, poniewaz w polskim akademiku nie wyswitla mi strony. Generalnie wydaje mi sie wiec bez sensem placic za kafejke w Polsce, skoro mam staly dostep. Nie wiem co to proxy, ale juz tego nie lubie.

Jak widac zyje, studiuje dwa kierunki, w dodatku zwiedzam. Dzis o 2 nocy Lwow. Piekny.

Zycie potoczylo sie tak lub inaczej. Obecnie jestem ruda i widze przed soba duzo mozliwosci.

Kiedy mi sie cos udaje, wciaz podspiewuje sobie "Laska Twoja Panie jest wielkim darem, jest wielkim darem".

Brakuje mi stalej komunikacji z blogami. Ale z kazdej sytuacji jest wyjscie.

Do milego!

...

Kalendarz

Strony

Archiwum

Archiwum październik 2007

Jestem.

Brak.

Trochę boli trochę soli

Jestem.

Urodziny

Na chwile tu jestem, bo tylko na chwile.

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
01	02	03	04	05	06	07
08	09	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30	31	01	02	03	04

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
01	02	03	04	05	06	07
08	09	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30	31	01	02	03	04

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
01	02	03	04	05	06	07
08	09	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30	31	01	02	03	04