...

I się jeszcze zastanawiam kiedy dostanę dyplom za umiejętne marnowanie czasu...

I w biegu, ja i koleżanka z grupy, a tam czteropasmówka i przejście dopiero za mostem, no to my...na to przejście. A ludzie idą i idą. Wchodzimy, miejsca tylko stojące. Trudno, nie ma co narzekać, stoimy na schodkach, staram się przysłuchiwać rozmowom, bo właśnie o Krakowie sie toczą. W pewnym momencie oklaski-wchodzi Szymborska, idzie sceną, ktoś podaje jej rękę, schodzi, siada w pierwszym rzędzie. Pierwsza Dama. Opieram się już wygodnie o ścianę, kiedy okazuje się, że dostajemy kredyt zaufania, olbrzymi na przyszłość-zaproszona nas na miejsca vipowskie, co prawda tylko dlatego, że nie przyszli posiadający zaproszenia. I siedzimy obok tych wielkich dam, którzy nie wiem jeszcze czym są wielkie, ale sprawdzę, bo tą wielkość od nich czuć po prostu, wielkomiejskość i styl. Na scenę wchodzi Ryszard Krynicki. Mężczyzna w czarnej marynarce, podczas mówienia trzyma jedną rękę w jej kieszeni. Mówi o Staśku, później nazywanym także Staszkiem, który dziesięć dni temu miał 60. urodziny. Drugi czyta napisaną notkę o życiu jubilata-Poznaniak, intelektualista, wielbiciel słowa. Na scenę zaprasza tych, którzy do tej pory mieszkali jedynie w książkach. Ze znanych mi wchodzi wspomniana już Wisława Szymborska, potem Bronisław Maj, Adam Zagajewski i ci, których jeszcze nie znam. Panowie mają marynarki, w innym kolorze niż spodnie, koszule i krawaty zawierają w sobie kolor szary. Do czytania wierszy wkładają okulary. Więc tak wyglądają poeci? Bardzo konkretnie i wcale nie wpisują się w mój wyimaginowany obraz poety-proroka. Co innego Szymborska-subtelność i delikatność i ta łagodność w oczach. I potem czytają swoje ulubione wiersze tego poety, którego poznałam wydawałoby się przypadkowo, a który jest moim idolem. Określony "narkomanem słowa" Stanisłam Barańczak. Czasami powtarzam za nimi w myślach "Widokówkę z tego świata", "Już wkrótce" albo wiem kiedy będzie o wiewiórce, tej w kolorze szarym, a nie rudym. Bardzo szybko się kończy. Opuszczamy naszą lożę vipów, ustawiamy się w kolejce po płaszcze. A tam:
-Widzisz to co ja? Tam Chyra stoi! No patrz! Zrobił taki śmieszny grymas, o którego bym go nie podejrzewała, tzn. żadna z ról, w których go widziałam nie dawała mu do tego prawa.
A potem przeszedł tuż obok, w zasadzie się ocierając z powodu tego,że miejsca mało.
Zmierzwione włosy, marynarka w stylu sportowym... No, no,. no...
Więc pierwsze wyjście w kulturę Krakowa i od razu tak wielkie...No, no, no-to się porobiło.

I tak mi lżej jakoś dziś. Wczoraj, szłam już sobie ulicą powłócząc nogami, i smętnie myślałam, jakieś łzy próbowały się pojawić, ale ja nie płaczę. Łzy przychodzą, kiedy największa bezsilność, więc najpierw im nie pozwalam, a potem sobie. Bo dla kogo ja tu jestem? W imię czego? I być może troszkę się dostosuję, troszkę podbam o siebie, spróbuję być lepsza. Ale to jest mój wybór.

Bo ja sobie sterem, żeglarzem i okrętem

Dawno nie miałam takiego pogromu na polu naukowym jak dziś. Bo moja grupa się uczy, ale to jak. Nie, nie mam im tego za złe, nie tylko to jest moim celem bycia w Kra i istnienia w ogóle. Nie jestem nauczona do uczenia się rzeczy, które są nieprzydatne. A widać takie jest zadanie studenta. A! wezmę i dostosuję się. Na razie oczywiście.

A tak poza tym, to dobrze.

Tymbardziej, że ludzie trochę to wszystko jeszcze wyolbrzymiali. Więc dałam się strachowi, zapominając o 'Odwagi! Nie lękajcie się!'

I może to sprawa mojego organizmu, który nagle zobaczywszy, że mu już nie każę się bać, chce kolekcjonować witaminy, nie pasuje mu, że tak powiem, wstrzemięźliwość od picia i jedzenia i wpadanie w stan jakiegoś zamrożenia. Może to przybywa mi estrogenów, więc stałam się pogodna? A może, że mam w lodówce zapas pierogów od Mamy i od Babci, konfitur Babci(oj!ciężkie były), bigosów, że jak przyjdzie zima, to mogę sobie poszukać cieplejszej kurtki gdzieś, w którymś ze sklepów?

A może to, że kolejny raz mi się udało? Że Ktoś w tym jest, że tylko zaufać i już się żyje? Nie trwa, a żyje?

To życie jest bardzo dziwne.

Jedno wiem napewno. Dziś mam sprawdzian czy umiem przetrwać na uczelni. Bo zawsze coś się kończy, coś zaczyna.

W Katowicach spotkałam Mężczyznę moich marzeń. Wysoki, wyprostowany, z lekkim zarostem i uśmiechem. Stał na peronie. Potem uściskał i przytulił dziewczynę. To byłam ja. I choć męczy mnie to, że widzieliśmy się niecałą godzinę, to cieszy mnie to, że widzieliśmy się prawie godzinę.

Mama powiedziała, że ładnie wyglądam. Mały odczuwał nieopisaną radość na mój widok, potem demonstrował słowa, które mówi, potem ciągnął rączki do przytulania. Po wyjściu na ulicę nadstawił ręce do ubierania kurtki, potem rączkę do trzymania za nią.

Miałam do załatwienia jeszcze kilka spraw. Ze zdenerwowania w swoich myślach niesłusznie osądziłam stażystę, potem ze złości zakręciła się łezka w oku. Na szczęście, wszystko się udało, nawet bez koniecznych papierzysków.

I obiad. Kiedy nie jem sama przed monitorem, a kiedy rozmawiam, staram się nakarmić Dziecko, widzę naprzeciwko Mamę- nie zauważyłam nawet kiedy zjadłam.

Dostałam nową czapkę od Mamy. W sumie już chyba 11 albo 12. Bo ja lubię zbierać czapki, a czasami nawet je nosić. Kapelusza jeszcze mi brakuje. I sarpetki mam od Mamy, w paski-bo ja tylko takie. Żeby tylko kolorowe były. Tak jak i moje ubrania.

Kiedy już wyruszałam w swoją drogę, a rodzina do mojego czwartego domu(na początku też miałam jechać i wrócić w sobotę, ale pomyślałam, że zaliczyć wszystkie domy w jednym tygodniu i kolejne 4 godziny w pociągu...), zostałam utulona przez Dziecko. Wcześniej mu tłumaczyłam, że chyba 60 razy pójdzie spać i się zobaczymy, tak myślę. Na co on tylko : sze... Bo największa liczba dla mniego to sześć, a ulubiona to tsy.

Potem wtuliłam się w Mamę. Powiedziała mi: Ty się tak nie denerwuj i nie klnij tyle. I powiedziała to z taką łagodnością, jakiej mi brakowało.

Bo choć starałam się ukryć wiele rzeczy, to zdradzał mnie język.
Ale teraz mi już dobrze. Cieszę się, że pojechałam. Dziś wreszcie dotarło do mnie, że studiuję w Krakowie.

Dzwoniła przed chwilą Mama.
-Ale ja nic takiego nie zrobiłam.
-Jak to nie? Przytuliłaś mnie.

Nie wiem dlaczego traktują mój Kra jak wygnanie. Sama wybrałam. Nie, nie jest fatalnie. Podobne życie jak teraz wiodę już od tamtego roku, no moze tylko z tym, że wcześniej nie musiałam gotować. Ale na to też znajdę przepis.

To wielkie szczęście, że mam wiele do roboty. Przypomina mi się słyszane już kilka razy z różnych ust"jak żołnierz". Tak nie trzeba myśleć, analizować. Tak przeskakuje się z dnia na dzień. Czasem jakby w śnie.

Nosem, tzn. temperaturą czuję, że szykuje mi się choroba. A ja miejsce na leżakowanie mam za dwa tygodnie. I jak tu z nią pertraktować?

Jeszcze gdyby te kilka chmur nade mną przejaśniało...Nadzieja moja w

I choć potem nie miało mnie spotkać nic złego, to trafiła mi się rzecz, z gatunku tych, które się przytrafiają tylko mi. Zaowocowało to strachem, na szczęście, bezpodstawnym.

Sedno wyprawy miało miejsce w poniedziałek.

Przywitał mnie pocałunkiem Judasza. Ot, skurwysyn jeden. Zachowywałam się jakby sprawa nie dotyczyła mnie. Można to porównać do pojedynku na szpady, bo choć on spodziewał się, że jegoż słowa będę jeść mu z ręki, to wywodziłam go z siebie jegoż własnymi słowami. Tu się spisałam. Nie, ja spodziewam się jego zemsty, bo to człowiek innego pokroju niż ja. Co jest dziwne. Nie żywię do niego urazy, niech idzie swoją drogą. Niech nie rzuca we mnie nienawiścią, to ja w niego nie będę ironią, niech nie obraża, to się więcej nie spotkamy. Dwa spotkania na dziesiąciolecie to właśnie o te dwa za dużo.

Nas nauczono. Trzeba zapomnieć,
żeby nie umrzeć rojąc to wszystko.
Wstajemy nocą. Ciemno jest, ślisko.
Szukamy serca - bierzemy w rękę,

bo wojny są między ludźmi...

A potem msza. Spodobała mi sie bardzo, bo zdążyłam przemyśleć, przebrnąć, poukładać, nabrać sił życia i...zaufać.

Z krzyżem na drogę rozpoczęłam powrót. I jestem. Nie jadłam 18 godzin, spałam 4. Wróciłam.

Pierwsze, to telefon do Mamy. Że wróciłam nie na szczycie. Tęsknię za Małym. Zaczyna już mówić. Ach, żeby się we mnie wtulił!

Trochę mi jednak tak "nijako", że w stosunku do mnie-ja pokojowe dziewczę jestem-wyciągnięto artylerię tego typu.

Od miesiąca jestem w związku na odległość. I po odjedzie M. ostatnio wzięła mnie ochota na zastanawianie się. I długo nie trzeba było szukać aż w głowie zaświtało zdanie, że ja dokładnie od półżycia stale mam kogoś z bliskich na odległość. Zaczynało się od podstawowych elementów rodziny, potem przyjaciół. Potem chwila stabilności i zostaję sama. Może nie dokładnie, w tamtym roku był M. i S. i bliższe takie grono obok. W tym roku przeszłam samą siebie-do wszystkich mam daleko. I to daleko nie tylko w sensie km, bo jak tylko mogę staram się je pokonywać, tylko w takim głębszym znaczeniu.
Strasznie bolą mnie plecy. Jakby sygnalizując istnienie tamtych palców, jakby prosząc się na nowo ciągle o dotyk.

Dziś znowu wyjeżdżam. Jak usłyszałam: obowiązki?-to brzmi poważnie. Jestem przygotowana, żeby doprowadzić rzecz do końca. Chciałabym, żeby mi się udało. Niestety, tym razem nic nie zależy ode mnie. Więc martwię się.

Od 3 dni nic nie jem, znowu maleję. Przypadkiem odkryłam, że schudłam ok.5 kg.Starałam się, żeby mnie było więcej. Zawsze, kiedy zapominam jeść, kiedy nie mam siły, kiedy nie jem, bo w środku zżera mnie strach i niepewność, kiedy się martwię(jest czym), to potem czepia się mnie jakiś choróbsko. I ja solennie sobie obiecuję, że to już ostatni raz, że kwestia  żywienia jest b. ważna. Ale jak tu się żywić, skoro ja nie umiem gotować? Nie jeżdżę do domów, nic nie przewożę, nie mam czasu, mam tylko zmartwienia
Wczoraj jadąc autobusem, musiałam się powstrzymywać, żeby nie przejawić objawów płaczu( bo płakać nie umiem). To było wtedy, kiedy przeczytałam ten wiersz.

Boże czemu mi tyle dajesz
czym zasłużyłem
Boże czemu mi tyle odbierasz
czym zasłużyłem    K. Pieczyński

Wrócę we wtorkowy wieczór. Bardzo chcę radości.

Jestem tak bardzo zabiegana, że nie umiem sobie tego wyobrazić. I tylko dbam o to, aby nie zachorować. A najbardziej szkoda mi tego czasu, którego nie spędzam z przyjaciółmi. Dziwny jest ten okres w ogóle.

Poza tym od wczoraj nic się nie zmieniło, oprócz tego, że mam świadomość, że w sobotę o 3 nad ranę będę paradować Krakowem z plecaczkiem.
Chciałabym, żeby była tu osoba, której mogę się wygadać.

Właściwie, to czego nauczy mnie ten okres w życiu, oprócz,tym razem potrójnej, tęskoty.
Dziecko umie już mówić, że kocha. A ja tęsknię za jego małymi rączkami obejmującymi moją szyję.
Znowu pytania czy warto przyjeżdżać. Warto. O ile nie stanie się nic w drodze, to zmeczenie to nic w porównaniu z uczuciami. Do Babci. Tam będę.
Trzecią tęsknotą jest M. Zobaczę go może za dwa tygodnie. A właśnie teraz jego nieobecność najbardziej doskwiera.

Za dwa dni do wyjazdu, który ja nie wiem czy powinien być. Rozważam, kalkuluję. Wiem, że bardzo mi zależy, a jeśli na czymś bardzo zależy, to najczęściej nie wychodzi, wiem, że to będzie pociągiem trochę przed 5. i że ja w pociągach zawsze śpię.

Cały czas targają mnie jakieś wątpliwości. Dobrze, że chociaż zajęć mam dużo, to nie skupiam się na tym.

Jednocześnie
Chcemy być
Na jawie we śnie

Zakładamy to marzenie
Tak codziennie jak koszulę
Uciążliwe i kosztuje
Suma szczęście nie istnieje
Życie złoty to interes
Piękne jest
A księgowość wszystko psuje

M. właśnie jedzie do domu. Za 45minut będzie w Katowicach. Godziny spacer do akademika z dworca. W takich chwilach czuję, że kra. to nie moje miejsce, że zawsze jest o coś mniej, jeśli właśnie o tym można w ten sposób powiedzieć.

01.10.06

No to od 2 dni mieszkam w Krakowie. Konkretniej od jednej nocy i 3 godzin czekania w kolejce po klucz. A teraz jem swój pierwszy obiad( gołąbki od Mamy, jedzone wczoraj także i na kolację.)

Pierwszy dzień skończony. Po chwilach przemyśleń i zadawanych sobie pytaniach dlaczego ja tutaj i w jaki sposób.

Przyjechałam z Kierującym Drogą, który potem stał się Wujkiem i z K., który też do tutaj, ale na warunkach inne niż moje. Potem mój własny, prawdziwy Brat, który chciał zostać ze mną w akademiku. Ale żłobek też jest. Akademicki.

Wciąga mnie i kusi wszystko.

M., jak dotąd, dzwonił codziennie. Tęskniło mi się za nim, spacerem powrotnym wieczornym kra. dziś, strasznie. W środę przyjedzie. Chyba. Odliczam. Brakuje, bo przecież tak bez sensu kra. bez M.

Acha, no i mf niby pierwszy. Odkąd rok temu pierwszy raz zobaczyłam okolice salki i w ogóle, to jeśli chodził o kra. ze mną wzbudzał największe obawy. Tak jest dalej. Chciałam wyjść po chwili  od przyjścia, ale są rzeczy, których zrobić nie można. Może dlatego, że potem Brat Główny? Nie, to nie to. Nie wiem. Muszę tam być.

A, dzisiaj rektorów widziałam i innych takich poważnych. I Gaude Mater i koleś z radia.

A ja taka mała...

07.X.

Bez kilku godzin tydzień tu jestem. Przyjechałam z Kierującym Drogą, który potem jakoś tam się przeistoczył w Wujka(pewnie wtedy, kiedy na własnych plecach niósł moją największą torbę) i K., który też został w Kra., ale w inny sposób.

Czuję się tu już jak u siebie, znam wszystkie skróty i pierwsza wszystko wiem. Nie, idę na łatwiznę, bo jak się wie to potem łatwiej zapanować.

Przed chwilą zrobiłam przemeblowanie w pokoju i wyrzuciłam całą szufelkę kurzu pewnie jeszcze po starszym roczniku. Kolesie z naszego składu okazali się nieźli. A bo i starsi i więcej wiedzą, i lodówkę mieli, ba! dowiedziałam się, że jest pralka nawet akademicka, tylko kolejka na zeszyty. Muszę jeszcze kupić kabelek do komputera, pan w sklepie będzie wiedział jaki, bo może od poniedziałku zamówię internetem.

Tylko czas tu szybciej płynie.

Acha, wczoraj byłam w bibliotece wojewódzkiej. Od mojej różni się nie tylko wielkością, a i tym, że jest za friko. I o ile u siebie nie umiałam znaleźć żadnego wiersza J. Podsiadło, tak tam od razu wpadła mi w ręce jego tomik poezji wybranej. A najbardziej wiersza napisany równo 11 miesięcy przed moimi urodzinami.

to jest odwrotnie:

ja stoję

a Droga przelatuje obok

machając skrzyżowaniami

jak spragniona przygody autostopowiczka./"Easy Rider"/

Jak dobrze, że z taką łatwością odnajduję wszędzie dom. W chwili obecnej odległość między najdalej położonymi wynosi ok. 500 km. Kra. jest prawie pośrodku.

Załapałam okno na świat. No i dlatego przegryzając dżemem truskawkowym herbatę i to także trawiąc wkleję sobie to, co myślało mi się we wrześniu:

16.09 to sobota.

            Wstałam. Sen był niemęczący, pewnie nawet błogi, bo obudziłam się wypoczęta. Po moich nocnych wędrówkach pościel była cała umazana czekoladą, więc do wymiany. Lubię pierwszą noc w nowej pościeli, zwłaszcza po długiej kąpieli. Jutro pewnie też się wyśpię.

Otworzyłam okno. Powietrze pachniało wiosną. Przypomina mi to zawsze te doświadczenia, które już na zawsze tylko zostaną wspomnieniami.

M. obudził we mnie zdolność i chęć podróżowania. Kiedyś lubiłam sobie siedzieć na jednym miejscu. Marzą mi się różne kraje, budzi się zapał do życia.

Muszę sobie przypomnieć języki, które umiałam.

Wczoraj czułam się tam strasznie obco. Nowych wszyscy jakby już znali, a ja z racji tego, że wszędzie tylko na chwilę. Trzeba się zmienić. Czuję to już od dwóch miesięcy. Ale łatwiej stłumić w sobie to czucie, niż próbować się zmienić.

Kiedy piszę, to jakbym rozmawiała ze sobą.

Lubię mówić sobie, że piszę. Wydaję się sobie wtedy ważniejsza.

18.09. pon.

Dziś teoretycznie powinnam wiedzieć o akademiku. Ale nie ma tej pani, co mnie już pamięta. W sekretariacie też mnie już pamiętają. Jutro znowu do kra.

Ostatnimi dniami żyję telefonami.

Od prawie obcej osoby w sobotę:

-Co robisz? (to jak dawniej od Cioci! Zwłaszcza, że potem):

-To o której przyjedziesz?

Wczoraj od ka. NieTeraz:

-Śpisz jeszcze o tej porze?

-Kiedy przyjedziesz? Gdzieś tam się nawet Dziecinko przemknęło.

Dziś od Mamy.

-Martwiłam się wczoraj, mogłaś odebrać...

Pojechali tydzień temu, a mi, że albo ich nie było, albo cała wieczność minęła.

Wczoraj byłam chora.

W związku z tym mocne postanowienie poprawy: nie zaniedbywanie ciała. Bo znowu jeszcze schudnę przez przypadek.

*

Najpierw M. Drobne zderzenie z nią. Potem ona niby przepraszała. Cieszę się, że wyprowadzam się z mieszkania, w którym ona zajmuje drugi pokój.

            Potem u M. z poznaniem jego dobrego kumpla. Odwiózł mnie autem tak, że w ostatniej chwili zdążyłam do Kierującego Drogą, tzn. spóźniłam się, jakieś 5-6 minut.  Tam, dla odmiany zamiast na fotel, trafiłam na kozetkę. Ale to tak z przymrużeniem oka można powiedzieć. Rozmowa, dłuższa niż przypuszczałam, przywróciła mi równowagę. Wyniosłam rzecz, która zważywszy na swoją wielkość zajmuje stanowczo za dużo moich myśli.

Może ten przedmiot otaczam za dużą otoczką? Może dlatego, że kiedyś było to tabu. Czy ja wiem? Spróbuję zobaczyć na ile kusi i czy będzie "nie", bo właśnie tak wybrałam. Wiem, kręcę, ale jeżeli chodzi o to, zawsze tak było.

Wyszłam z parasolem, miało padać przecież na dłużej, a to tylko chwila krótka.

Potem na chwilę do tej, która zaopatruje moje mejle w wiersze, studentka dwóch kierunków, dziewczyny z jednego z dwóch roczników starszych ode mnie dziewczyn, z którym utrzymuję kontakt. Lubię jej dom i jej zamiłowanie do kawy. I nasze rozmowy, zwłaszcza tą dzisiejszą.

            W ostatnich dniach przydarzają się same miłe niespodzianki. Czy czeka mnie jakiś obuch w łeb? Bo ja lubię równowagę, przemieszanie dobrych i złych przypadków. TWedy przynajmniej wiem na czym stoję, mniej więcej.

Jeżeli chodzi o te miłe niespodzianki-spotykam ludzi, którzy tu zostaną, a którzy jednak warto, żeby prawie na co dzień.

Marzeń się nie wybiera(?)

Najpierw chciałam ukarać się za swoją tęsknotę tym, żeby nigdzie nie zagrzać sobie miejsca na dłużej. Teraz, obudziło się we mnie pragnienie podróży.

 21.09.

            Od wyjazdu rodziców M. spędzam w jego mieszkaniu trochę więcej czasu, może chodzi o niekrępowanie się oceną? Zaczęło się od tego, że pojechaliśmy do Kra. A najzabawniejsze jest to, że tam i z powrotem zawiózł nas ten sam przedstawiciel handlowy. Trochę opowiadał o sobie, my też coś tam niby. M. ma o tyle lepiej, że łatwiej mu nawiązać kontakt z kierującym, bo ja ze względów bezpieczeństwa zawsze siedzę po drugiej stronie. Jeszcze łącznie tego dnia przejechaliśmy z 60 km tirem. Pierwszy kierowca potraktował nas jak zło konieczne, a drugi był taki ciepły i życzliwy, pewnie sam w naszym wieku nie lubił siedzieć na tyłku.

Kraków? Podejrzewam, że moja idealizacja tego miejsca skończyła się bezpowrotnie. Ciągle nic nie wiadomo, nadal nie wiem, gdzie będę mieszkać, jakieś kolejki, z UJ, co poznałam to jedynie trybiki biurokracji.

            Co do M? Powiem tak, tylko ja się przeprowadzam. Odbiera mi to pewność, że Kra. moim miejscem, smuci mnie i martwi. Nagle, zaczynam zdawać sobie sprawę, że ze znanych przeze mnie ludzi, przeprowadzają się ci, bez których ja umiem się obejść. Że zostaje S. i A., moja ławka z tamtego roku, że MF będzie inny, że Leśny, że znane drogi, że osiedlowi znajomi od spędzania niektórych wieczorów, że Przyjaciel, który nie wierzył w naszą przyjaźń, że przetrwa i miał rację, chyba, bo ...zmienił się czas, jeśli tak można to nazwać.

W Kra. z miejsc pewnych są tylko ka. No i jeśli o nich chodzi, to wczoraj krótkie podglądanie kolacji dwóch takich i wesołość i pytania o Włochy, bo tam kiedyś pojadę.

            I to, tak wyszło mi i S., że Bóg znowu coś kombinuje, że w zasadzie Jego plany są niezrozumiałe, że są na świecie zmarli z żywego różańca, więc jak oni mogli, i o co właściwie chodzi z tą radością, kiedy wiem, co mnie raduje.

Rodzice przyjeżdżają. Właśnie wtedy, kiedy mieliśmy na dwa dni do Wro. pojechać sobie. I tak jest zawsze, kiedy coś jest, na czym mi zależy, to oni wtedy akurat zjawiają się. Nie, nie mam nic, do zjawiania się Mamy, jak najbardziej. To po prostu reguła już jest.

Tęskni mi się. Za czym, nie wiem. Tęskni mi się. Walcz, kobieto, walcz.

            Dziś na spacer wieczorkiem, wiedziałam kogo spotkać, tzn. czwartek na naszym osiedlu. Wybrałam ciuchy, w których najłatwiej przybrać minę udacznika. Pierwsze dwie rozmowy, jedna dla zabicia czasu i trochę przez pomyłkę, druga(?) może poigranie na nerwach, potem już milej. Szli bardzo powoli, w związku z czym udało mi się ich dogonić. I ją zawsze zwariowaną, i ją, z którą kiedyś wspólnie znajdowałyśmy wesołości, i jego, do którego impuls na rozmowę mi się pojawił, i jeszcze jednego i ją, której cechy dbające, kiedy zauważyłam, to nieudolnie nazwałam ją matką-polką, i musiałam się tłumaczyć, wtedy jak byliśmy w kra. podczas wizyty Papieża.

            I się okazało, że aż tak sama w kra nie będę, bo K. będzie czasami miał czas, żeby się spotkać. Mam nadzieję, że zamiast narzekania będzie spostrzeganie różnorodności.

            Kombinuję transport, choć nie wiem, czy moich 'wielu' rzeczy nie da się po prostu pociągiem przewieźć.

Mam siłę.

22.09.

Świetliki i Linda- Niebieskie

"Wybieraj sam. Ty musisz wybrać, bo wybiorą za ciebie, musisz się zdecydować, wybieraj sam. Wybieraj sam: na drugą stronę przy świetle zielonym, na drugą stronę przy świetle czerwonym."

I właśnie po dokonaniu tego wyboru stwierdziłam, że chodzi tylko o jedno: o 5 minut w samotności na tle gwieździstego nieba, 5 minut ciszy, 5 minut na pożegnanie z dniem, który ucieka jak dym.

            Niektóre rzeczy doceniam prawie już wtedy, kiedy je tracę. S.- przecież my totalne przeciwieństwa. Tak mało czasu, wszystko można było inaczej. Teraz dopiero jestem bogatsza o tą wiedzę.

Spraw, abyśmy mogli (...)nie tyle szukać miłości, co kochać.

            Niektórych rzeczy wolę nie nazywać, żeby nie wiedzieć ile znaczą, żeby nie czuć bólu, kiedy stracę, mniejszą radość, kiedy ich przybędzie, żeby w dalszym ciągu sta ć w tym miejscu, gdzie stoję, byleby tylko nie spaść niżej.

"stworzony by biec, w pogoni za swoim dniem(...)uciec chce, by dalej żyć. stworzony by biec, nie może zatrzymać się...."

23.09.

            Wczoraj, niechcący zostawiłam u niego swój notes. Zauważył trochę po powrocie. Wysłał smsa mówiąc, że z miłą chęcią przywiezie. Czasami mam wrażenie, że b. boi się poznać, to, czego mu nie pokazuję. Szanuje tajemnicę korespondencji. Niemniej jednak ja już drugi raz mam okazję czytać jego osobiste notatki. O tym wszystkim myślę patrząc na jego polar. Wczoraj przywiózł mi go razem z notesem, kiedy poczułam zimno. Pilnowałam każdej cząsteczki jego zapachu, żeby nie uleciał. Tworzę sobie jego portret. Rzeczywistość odgrywa w nim duże znaczenie.

            Za tydzień będę gdzie indziej. Mama zapowiedziała, że jak przyjedzie, to pomoże mi się spakować. Pakowaniem nie przejmuję się w ogóle. Myślę, że tak, jak zwykle, półgodziny mi starczy.

27.09.

Do pokoju wchodzi mi zapach kawy. Kawy mocniejszej niż poranna, pita trochę ponad 100km stąd. Towarzyszy mi wręcz przeciwny nastrój.

"Najgorsze jest jednak to Twoje rozczarowanie...więc lepiej mnie zabij, wyrzuć z pamięci, lepiej odejdź, pozwól mi odejść, lepiej zapomnij, pozwól zapomnieć, lepiej daj mi następną szansę..."

Klnąć się chce. Ciemności się chce. Samotności się chce. Krzyku się chce.

30.09.06.

Za dwie godziny wyjeżdżam. Nie cieszę się wcale. Realizowanie marzeń, więc boli. Nie wie co to gorycz, kto nigdy nie marzył...Więc to tak. Albo podobnie.

Teraz myślę, że było to bardzo dawno...Kilka światów stąd.No...tak mnie zadrzemił ten dżem, że błąd zrobiłam.

Gawroński Leszek

Chińska muzyka II 03.08.2005

To koniec, nic się nigdy nie kończy,
Wszystko się na nowo zaczyna,
Dźwięki wielkie przebrzmiałe odchodzą do klasyki,
Przeboje minionego lata odchodzą,
Słabo słyszę ten ton, ale brzmi on nieustannie,
Przebija się przez pozostałe,
Wzrasta jak siła, wzrasta jak wiara,
Bomba poszła w górę, czas rozpocząć wyścig,
Wyścig z przeznaczeniem,
Wiatr pozamiatał liście,
Piękne drzewo, wypalone w środku,
Nadal ma siły wiele by dźwigać ciężar korony

*Jak spojrzeć na czytanie cudzych listów?

gdzieś w domu na dysku prowadzę notatki.
jestem bardzo zmęczona.
dziś by kra. i jednak ka. byli na chwilkę.

dziwnie sie żyje bez neta.

Życie? Myślę, że to poszukiwanie domu, przynajmniej w moim przypadku. Wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma. Jako mała dziewczynka wycięłam w gazecie odnośnik o ludziach urodzonych w sierpniu. Było tam napisane, że oni wszędzie czują się jak w domu. Teraz myślę, że jak czegoś jest dużo, to znaczy, że tego nie ma. Jeszcze o tym, że łatwo znajduje wyjście z sytuacji, no i o tym, że lubi być chwalonym. No to też.

Ta tutaj, prowokuje codziennie. Wszystko ocenia. Przepychamy się słowami. Jesteś taka jak Twoja matka. Jakby to nie był powód do dumy. Tak wszystko umieć jak ona-jasne, że chciałabym.

Nie, nie jestem prawdziwą kobietą. Prawdziwa kobieta przed pójściem spać zmywa naczynia, sprząta w pokoju, a dla mnie najważniejszy jest sen. Zrzucam to co jest na łóżku byle jaknajszybciej spać. Rano ogarnia mnie lekkie przerażenie. Zamiast gotować lubię piec. Prasuję na mniej-więcej. Odkurzam dobrze. Zmywać naczynia, tylko jak muszę coś przemyśleć. Jak się zezłoszczę to muszę się zmęczyć. Od dnia wolę noc. Zawiewam romantyzmem. W miarę udaje mi się ukrywać wadę. Nie jestem serdeczna, jeśli tego nie chcę. Stawiam na swoim, ale gdyby nie to, byłoby ze mną krucho.
O ile kiedyś Babcia, że ja zawsze muszę zrobić jak postanowię i to był zarzut, nosem czułam, że mi się przyda, ale wtedy jeszcze dzieciakom nie wolno było mówić, bo to pyskowanie. Ale przydało się. Kiedy chcę złagodnieć to jakaś spódnica, makijarz, ciepła muzyka. Mówią, że swój styl mam. Że równie dobrze jest mi w bojówkach jak i w spódnicy. W programie, że:
"styl jest obliczem rozumu." W jednym tygodniu rozmawiać w 3 językach, być w 5 miastach, a tydzień, w sumie, jeszcze trwa. a w przyszłym może Wrocław, ale też niepewnie. Już nie planuję, płynię na fali. Mniej stresujące, a jak charakter temperuje.

Kto nie kochał, tęsknić nie umie. Więc umiem.

No i poznałam już rodzinę M. Wzbraniałam się jak mogłam. Ja lubię cicho, niepostrzeżenie, a często wychodzi mi, że z hukiem. Ja butów na obcasie nie lubię, bo za dużo hałasu

11.09.
"Jak długo pisana mi jeszcze ta włóczęga?" Dom odjechał. Ściany mówią. Jutro Kra. Wczoraj M. marzył o pustym mieszkaniu na dwa tygodnie. O tym samym ja. Dużo kawy, muzyki i ciszy. I żadnych spraw do załatwienia.

G. jest ze mnie bardzo dumny. Takiego siebie prezentuje rozpowiadajac o moim Kra. A przecież właśnie on stwarzał problemy, to właśnie on niszczy spokój. Cieszę się, że uciekam z jego zasięgu i zrobię wiele, żebym nie tylko ja.

Nie pogadałam z Mamą. Ale odkryłam, że to trudne, kiedy się chce spać, a własne dziecko nie chce i trzeba jednak pilnować.

Niby chwalą mnie. Że zaradna, zdolna, że od małego itd. doszukuję się niespodzianek. Nie lubię reklamowanego towaru. Cicho i kameralnie jedynie.

13.09.
Choć do pokoju wróciłam ponad tydzień temu, dopiero dziś znalazłam czas na sprzątanie. W międzyczasie wygrałam bilet do kina Rialto w Katowicach-to takie ciche, spokojne z klimatem miejsce, w którym pokazują prawdziwe filmy. "Pręgi" Ciekawość do nich po emilu od przyjaciela, dawno temu. To stamtąd:"Myślisz mi się nieprzerwannie", choć właściwie nie stamtąd, bo nie z "Gnoju", a z innego opowiadania Kuczoka, ze zbioru "Widnokrąg", chyba nawet nosi ten sam tytuł. W kinie była jeszcze jej odpowiedź na to: i żebyś był, żeby wiedział, kiedy odejść na chwilę, żeby tęsknota... *
W radiu, telefonicznie:
-Kiedy Pani wygrała ostatni raz u nas bilet do kina?
-Myślę, że w marcu.
-To dawno trochę.
-No, i właśnie dlatego dzwonię.
Przez telefon:
-M, nie musisz dzisiaj do mnie przyjeżdżać, jedziemy do kina.
To jego ulubione jest. Potem, w centrum Katowic, na chwilę do Terranovej,. wczoraj, w Krakowie zauważyłam, że są genialne zniżki, a w Katowicach sklep jest większy, więc dwie bluzki, na 15 minut przed seansem. M. został w kolejce, a ja po zaproszenia do kina. Potem dopiero pomyślałam, że sprzedawczyni mogła zazdrościć mi mężczyzny, który kupuje bluzki. Film warty, ciekawszy od Palimpsest, o którym myślę, że próbował zadać pytanie o sen: my czy nas śnią. Nocne Katowice bez pośpiechu. W jednym ze sklepów M. kupił koszulę zieloną, piękna. Potem, już w Bytomiu nasza ulubiona kawiarnia.
Dzisiejszy dzień był tak bezstroski, jakich mało. Ciepły, przytulny...W takim życiu na jakiś czas chciałabym zamieszkać. -Wiesz, potem, kiedy zadzwoniłeś z rozkładem autobusów, to przed umyciem włosów, trochę sobie je przycięłam, najpierw na prosto, a potem wycieniowałam. Są pasje, w które warto inwestować.

W swoim pokoju ciągle nie jestem. Nawet śpię na stojąco. Dosłownie. Zeszłej nocy ze ździwieniem zauważyłam się w pokoju obok. No bo tam właśnie trwał mój sen. Spokojnie wróciłam do łóżka, sen już nie.

Piszę, żeby mieć sznurki, za które pociągnę, żeby sobie przypomnieć. Bo kiedy potem sobie opowiadam, to przy pomocy wszytskich zmysłów powracam do wtedy.

Oddychać, dotykać, być. Jestem.

15.08.
Za chwilę kawa. Koszmarna noc, w której nie mogłam się odnaleźć.Dalej nie umiem. Choć właśnie mam okazję do przemyśleń w samotności wynajduję powody, żeby wyjść z domu. Czyżbym już się jej bała? Do Wrocławia nie pojechaliśmy Za bardzo zmęczeni. Nie mam neta, a przecież to takie dobre lekarstwo na przerywane sny. Boli mnie głowa. Czytam książkę o wojnie. JUż druga. Trzeba znaleźć coś lżejszego. Całą sobą czuję, że chcę tam.Ale nie chcę jechać. Być po prostu na pstryk.
Wczoraj, szukając stołu do ping i ponga, trafiliśmy na mszę do kościoła. Dawno nie byliśmy razem tam. Mam aż 19 lat. Mam dopiero 19 lat. Jestem jednostką prawie w pełni samodzielną-potrafię znieść tęsknotę.

W miescie na L. spotkalismy ka.Wloczylismy sie pociemku prawie, bo siweto jakies bylo. I kolacje na placu zabaw pelnym dzieci. W miescie na L. bylo mi bardzo smutno. Bo Babcia niby tak blisko, a jednak, przeciez skarzyla sie na swoja chorobe, a ja nie mialam cierpliwosci, zeby wysluchac, no i potem juz tylko czarne mysli,i ze ona przeciez sama w domu, ze jak cos sie stanie, to sobie nie daruje, i ta bezradnosc, jak wtedy, kiedy bylam jeszcze 8letnia dziewczynka. Niecierpliwilam sie powrotem. Na szczescie wszystko sie udalo i pociag do I. I potem my z M. jeszcze na dworcu w L. na drewnianych krzeslach cala noc, ale co to byla za noc! Wsparcie, cierpliwosc, delikatnosc, ramie...

W miescie na T. nikt mnie nie poznaje, wiec to nie jest juz moje miasto, lacza mnie z nim tylko dwie osoby, ale jakze bliskie...Te dwie osoby, jezioro, moze dwie ulubione uliczki. M. mowil, ze to miasto ma w sobie jakis ukryty charakter, ze moze wlasnie dlatego mnie tak ciagnie za Kra.

1 wrzesnia spedzony zupelnie inaczej.

M. pojechal w niedziele i ten poniedzialek i nastepny dzien byly takie jakby czegos naturalnego brakowalo. Potem sie przyzwyczailam, ja szybko sie przyzwyczajam.

Niedlugo bede wracac. Pewnie troche krocej.

No i jestem.

A ten dluzszy pobyt w Krakowie, to okazal sie zalatwieniem akademika, spedzeniem kilku godzin u ka., naduzywaniem ich dobroci zostawiajac u nich plecaki, przesiedzenie godzinki w pubie, bo noc juz byla, a spac sie chcialo, 1,5 od 2 do 3.30 w nocy na lawce na plantach(no ale udalo nam sie nie spac na dworcu).No i to, co innym zajmuje 8-9 godzin, to dojechanie tam nam zajelo 36, ale nie zalujemy. A potem? Przywitanie, scielenie lozka M. radosc i cieszenie sie, rpzygotowywaniem sniadan i kolacji.Rozmowy z Babcia i Przyjacielem moim Pierwszym. I wszystko razem z M. Nigdy bym nie pomyslala. Teraz poszedl sie przejsc, a ja mam chwilke na poukladanie mysli.

Cieszy mnie to, ze bloga mozna sobie sciagnac w calosci, kiedys spojrze na siebie z inaczej.

Takie rzeczy zdarzaja sie tylko raz.

Tak mysle.

Wczoraj, kiedy wracałam, myślałam tylko, żeby dojść do tego pokoju i się upić. Potem, uznałam to za nierealne, i w związku z dzisiejszym wyjazdem, i w związku z tym, że to nie pomoże zapomnieć.
Siedziałam na przystanku, kiedy przyszła taka rodzinka:mąż, żona i mama któregoś z nich. Zastanawiałam się, kto w tej trójce najbardziej dyryguje resztą.POtem obie panie o coś się mnie spytały, a kiedy zostawili babcię na przystanku, to wywiązała się między nami rozmowa. Matka dzieci wykształconych przez UJ, jej córka też zakończyła rusycystykę, więc pani powiedziała,że z moim wyborem nie jest tak źle.O tym, jak jej syn sał na dworcu, bo zagubili mu podanie o akademik i kilka innych ciekawych rzeczy.Wcześniej jechałam stopem ze wsi do wsi, pierwszy raz sama, a tamten pan był jakiś taki zamyślony, ze omało mi z torbą w bagażniku nie odjechał!
Lubię rozmawiać ze starszymi ludźmi, kiedy jeździmy stopem, poznajemy tych, którym bardziej się udało i tych, którym mniej.

Ale dzisiejsza podróż będzie tradycyjna, przez Kraków i dalej.
Do czego? dokąd? zaprowadzi.
Piję poranne łyki kawy, za chwilę wychodzę.

I nie wiem czemu, ale jeśli tylko coś ma szansę sie przydarzyć, to na pewno się stanie.
Sterta tak ważnych spraw. Nikogo się poradzić. Chciałabym.
Ania dziś: "za szybko dorosłaś."
Ja to lubię. Tylko nie lubię obarczać moimi problemami innych.
Wakacyjne plany diabli wzięli. Oby anioły dały nowe.
Znowu strach i niepewność. Momentami za szybkie bicie serca. Kilka pomysłów na to, żeby zmniejszyć przejmowanie się. Ale chyba nie, wolę świadomie znosić.
Nie jest źle. Niepewnie tylko. Niestabilnie.
Mieszkanie po raz pierwszy od dawna wypełnione tylko mną. Błogi spokój.

W takie dni jak ten moja miłość do siebie drastycznie spada. A i dobrze, bo mając go w pobliżu mogę go darzyć równie niską dawką uczuć."Jak siebie samego..." Gnój. To najłagodniejsze słowo. Bo on chciałby wiedzieć. Tak naprawdę, to gówno go to obchodzi, nawet nie wysłucha. Chce pokazać sowją wartość, pociągać za sznurki. Nie dałam się sprowokować, choć głos chłodny, a spojrzenie twarde. Chrześcijaństwo, ale ja wolę oko za oko, a tak...oba policzki już pieką. Jeszcze trochę i uniezależnię się. Czy on na przykładzie swojej matki nie może dostrzec, że potem zostanie sam?

Czemu właśnie tak? Za co? Dlaczego?

Jakby dla kontrastu. M. On sam jako bezpieczeństwo, które dają jego ramiona, jako możliwość uśnięcia w cieple, jako dotyk, jako bycie. Nie wiem czy tak można, jak długo to trwa i ile kosztuje, kiedy się skończy.

Nie umiem. nie. nie.
Żeby umieć cieszyć się z życia, trzeba oczekiwać od niego jaknajmniej

Myślę, że to ważne, żeby mieć w sobie ciekawość życia.

W języku rosyjskim jest takie zdanie: Wszystko sowje noszę ze sobą. Więc i ja zapakowałam wszystko w plecak. Jadę szukać szczęścia.

Nie wiem co z tego wyniknie, gdzie wyląduję, kiedy wrócę i jaka będę. Jeszcze nie wiem czy to wszystko jest ważne...

Potrzebuję indeksu. Jakiegokolwiek.

Ne jestem taka jak myślałam wcześniej.

Kiedy człowiek ulega zmartwieniom to potem jest jeszcze gorzej.